Pieter Omtzigt Stapt Op: NSC Laat Kiezers in de Steek!

In de video, waarin Omtzigt eruitziet als een schim van zichzelf, horen we hem klagen over de Haagse hectiek. Hij zegt dat hij zijn burnout niet de baas kan, en dat hij nu eindelijk voor zijn gezin kiest. Klinkt nobel, toch? Maar wacht eens even: doet NSC nou echt alsof dit een verrassing is? Omtzigt heeft het nog nét volgehouden tot de Voorjaarsnota, en daarna was hij ineens weg. Dat is geen toeval, dat is strategie. Hij wist dat die begroting een ramp zou worden—hoge belastingen voor de middenklasse, een verergerde wooncrisis—en nu laat hij de puinhoop aan anderen over. In de volksmond heet dat: kiezersbedrog.

Laten we even terugspoelen. Omtzigt begon NSC met grote beloftes: een nieuwe politiek, meer transparantie, en vooral opkomen voor de gewone Nederlander, zoals de slachtoffers van de toeslagenaffaire. Mensen stemden op hem omdat ze hoopten op verandering, op iemand die écht voor hen zou vechten. Maar wat krijgen ze? Een leider die het nog geen jaar volhoudt, die bezwijkt onder de druk en er vervolgens vandoor gaat. Dit is niet alleen een persoonlijk falen van Omtzigt, dit is een keiharde middelvinger naar iedereen die op NSC stemde.

Het was natuurlijk al langer duidelijk dat Pieter Omtzigt niet gemaakt is voor de Haagse slangenkuil. Hij trekt alles zich veel te persoonlijk aan. Een dossiervreter, ja, maar geen leider. Hij kon niet omgaan met de harde politieke realiteit, waar je soms vuile handen moet maken om iets gedaan te krijgen. In plaats daarvan stortte hij in, niet één keer, maar meerdere keren. Zijn burn-out is sneu, echt, maar het is ook een teken dat hij nooit de man was die Nederland nodig had. Politiek is geen hobbyclub voor perfectionisten, het is een keihard spel. En Omtzigt bleek te zwak om mee te spelen.

Zijn aftocht bewijst wat critici al langer zeggen: Omtzigt is een idealist zonder ruggengraat. Hij wilde de held zijn van de toeslagenaffaire, maar toen het erop aankwam, liet hij zijn kiezers in de steek. En NSC? Die deed vrolijk mee aan dit theater. Ze wisten dondersgoed dat Omtzigt op instorten stond, maar ze hebben hem toch naar voren geschoven als boegbeeld. Waarom? Omdat hij stemmen trok. Nu hij weg is, blijft de partij achter met een lege huls en een berg gebroken beloftes.

En wie neemt het nu over? Nicolien van Vroonhoven, de nieuwe leider van NSC. Laten we daar geen doekjes om winden: zij is alles wat Omtzigt niet is. Ambitieus, opportunistisch, koud en gehaaid. Precies het soort mens dat het goed doet in de Haagse politiek, maar dat je er eigenlijk niet in wilt hebben. Van Vroonhoven heeft geen idealen, alleen een honger naar macht. Ze zal zich prima thuis voelen tussen de andere carrièretijgers in Den Haag, maar verwacht geen verbetering voor de gewone Nederlander. NSC is nu officieel een lege huls, een partij die haar principes heeft ingeruild voor politieke spelletjes.

Het contrast met Omtzigt kan niet groter zijn. Waar hij tenminste nog oprecht leek in zijn strijd voor de toeslagenaffaire, is Van Vroonhoven een typische Haagse insider. Ze zal deals sluiten, compromissen maken en vooral aan haar eigen carrière denken. De slachtoffers van de toeslagenaffaire, waar Omtzigt zo graag voor wilde vechten? Die kunnen het vergeten. Met Van Vroonhoven aan het roer wordt NSC gewoon de zoveelste partij die draait om macht, niet om mensen.

Dit hele debacle laat zien hoe diep de Haagse politiek is gezonken. Omtzigt beloofde verandering, maar leverde chaos. NSC presenteerde zich als een frisse wind, maar blijkt een lege belofte. En de kiezers? Die blijven achter met een kater. Ze stemden op hoop, op een man die zei dat hij voor hen zou vechten, maar die man is nu weg. Wat overblijft, is een partij die geen idee heeft waar ze voor staat, geleid door een vrouw die alleen aan zichzelf denkt.

Nederland verdient beter. We verdienen leiders die hun beloftes nakomen, die sterk genoeg zijn om de stormen van Den Haag te doorstaan, en die écht opkomen voor de gewone man. Omtzigt was die leider niet, en Van Vroonhoven zal het zeker niet zijn. Het is tijd dat we stoppen met het vertrouwen van lege beloftes en partijen die ons in de steek laten. Pieter, veel succes met je gezin, maar je kiezers verdienen een excuus.