Het is weer een belachelijk moment in de geschiedenis van de journalistiek. Sjoerd de Jong fungeert als ombudsman bij de NRC en levert zijn afgewogen gedachten over een opinieauteur en haar column over Sylvana Simons. Ondanks dat hij lovend is krijgt hij toch verwijten! Via de NRC.
De Jong neemt het interview van Simons door Clarice Gagard onder de loep. Kort samengevat zegt hij daarover dat het feit dat Gagard een kennis is van Simons, juist bijdroeg aan het uitdiepen van haar persoonlijke kant in het interview. Dat vond hij goed. Het politieke aspect werd echter minder goed uitgediept en vond hij te beperkt.
Hij spreekt zich uit tegen opinieauteurs en journalisten die zich ontzettend activistisch uitlaten over een bepaald onderwerp en dan over datzelfde onderwerp gaan zitten schrijven. Hij wijst op de gevaren van de dunne lijn tussen het verslaan van een bepaalde overtuiging en uitdragen van overtuigingen en het idioom ervan overnemen. Het is dus een pleidooi voor een bepaalde afstandelijkheid als journalist voor de onderwerpen die je behandelt. Heel redelijk dus. Wat zie je echter op Twitter?
[embed]https://twitter.com/NadiaBouras/status/1066343858764750848[/embed]
De omschrijving van het Twitter-account is: "Universitair Docent | Universiteit Leiden | Instituut voor Geschiedenis, Urban Studies & NIMAR". Dan is zo'n tweet toch ronduit beschamend?
Asha ten Broeke doet ook een duit in het zakje en zegt:
[embed]https://twitter.com/ashatenbroeke/status/1066712891158614016[/embed]
Beide slaan de plank zo volledig mis dat ze zichzelf nog bijna onderuit schoffelen met hun eigen gereedschap. Beide dames hebben toch enige invloed op het publieke debat maar krijgen het niet voor elkaar om een degelijke analyse uit te zetten. Ineens maakt de huidskleur van De Jong uit en zou hij verwijten maken en Gagard klein willen houden, terwijl hij gewoon typische deugretoriek in zijn artikel heeft verwerkt en eigenlijk niets meer zegt dan 'goed bezig, pas alleen wel een beetje op'.