Net zoals men in Nederland even dacht de effecten van social distancing, en andere maatregelen, terug te zien in de cijfers van gisteren, leek het Italië ook weer beter af te gaan. Te vroeg gejuicht. Na twee dagen op rij een daling te hebben waargenomen, gaat Italië weer flink de verkeerde kant op: +743 nieuwe doden en +5249 nieuwe besmettingen. Op 21 maart schrok men ontzettend van de Italiaanse cijfers die toen werden gepresenteerd: 793 nieuwe doden en 6557 nieuwe besmettingen in 24 uur. Was dat een teken dat het virus nu pas écht op stoom kwam? Of was dit slechts een piek en zou het hierna wel weer afzwakken? Ik hield m'n adem in.
Op 22 maart leek het tweede scenario waarschijnlijker te worden. Dit keer waren het 'slechts' 651 nieuwe doden en 5560 nieuwe besmettingen: respectievelijk 122 en 993 minder dan 21 maart!
En ook 23 maart gaf meer reden om van het tweede scenario uit te gaan: 601 doden en 4789 nieuwe besmettingen. 50 minder doden en 771 minder besmettingen geconstateerd dan de dag ervoor. 'We zien nu de effecten van de lockdown twee weken geleden' werd er nog
gezegd. Italië's '
Patient No. 1' werd
gisteren, na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen, zelfs genezen verklaard!
En dan krijg je ineens dit: terug naar de bijna 750 doden per dag... Precies de reden waarom ik in
dit artikel pleitte voor het op je hoede zijn voor je eigen verlangen naar optimisme en hoop. Het komt namelijk heus wel weer goed en het zal ook echt wel voorbij gaan, maar voor nu hebben we nog een ontzettend dikke, zure appel waar we nog doorheen moeten bijten.