Roemer voelt de macht aankomen

Dat de SP een maoistische partij is wisten we natuurlijk al. Toch is het op de één of andere manier wel weer mooi dat ze daar zo principieel stalinistisch zijn dat zelfs de eigen wethouders en mogelijke ministers een aanzienlijk deel van hun inkomen in de kas van de partij moeten storten. Je kan veel zeggen over Roemer en de zijnen, maar niet dat ze hypocriet zijn.

Tegelijkertijd is het ook wel weer zorgwekkend. Als ze zelf al 50% of iets dergelijks willen afstaan, hoeveel zullen ze dan wel eisen van u en mij, als wij zowaar zakelijk succes durven te hebben? Ik ben bang dat het antwoord weleens 'heel veel' zou kunnen zijn.

Daarnaast begin ik me onderhand ernstig zorgen te maken over de ambities van de heer Roemer. Een marxist in het Catshuis? Goede verhoede het.

Helaas denkt deze meneer daar zelf net eventjes anders over. Hij voelt dat hij de touwtjes van de macht weleens in handen kon krijgen, en watertandt al bij de gedachte:

Roemers zelfvertrouwen is zo sterk toegenomen dat hij het voorstel van Job Cohen - om de linkse partijen te laten opgaan in 'een linkse volkspartij' - van de hand wijst. Ja, de linkse partijen kunnen beter en effectiever samenwerken met elkaar, maar 'er is ruimte voor diverse linkse partijen'. Een aantal jaren geleden wilde de SP maar wat graag om de tafel zitten met de PvdA en GroenLinks. Die tijden zijn niet meer: de marxisten ruiken de macht en zijn niet van plan om de handdoek nú in de ring te gooien.

Het is het scenario uit een nachtmerrie: marxisten aan de macht. Brr, de rillingen lopen me nu al over de rug.

Aan de andere kant: misschien verdient Nederland niet beter. We hoeven maar een beetje om ons heen te kijken om te kunnen concluderen dat het marxisme niet werkt én bijzonder onderdrukkend is. Wil de kiezer dat dan toch?

Foto: Wikimedia Commons / Apdency.