Huilende Fred Teeven geeft onderwereld de schuld van zijn politieke ondergang
Als je enkele grote fouten maakt en het Parlement verkeerd informeert, wie is er dan schuldig aan jouw val?
Een normaal mens zou antwoorden: jijzelf. Je had die zaken immers anders moeten regelen en/of er gewoon eerlijk over moeten zijn. Door het onder het tafelkleed te vegen maakte je je feitelijk schuldig aan de grootst mogelijke misdaad voor een staatssecretaris (of minister): het parlement verkeerd informeren en belangrijke informatie achterhouden voor de volksvertegenwoordiging.
Dat kan en mag niet geaccepteerd worden, wat dan ook vrijwel altijd tot je val leidt.
Zo ook met Fred Teeven. Helaas denkt hij daar zelf net een beetje anders over. In zijn ogen is het namelijk niet zijn schuld dat hij uiteindelijk ten val kwam. Welnee! Hij is juist het slachtoffer van de hele affaire.
Nieuwsuur, dat als eerste uitlegde wat de omvang was van de deal was die Teeven met crimineel Cees H. sloot kreeg die informatie volgens de VVD'er namelijk van de onderwereld:
Nieuwsuur ,,kreeg het aangereikt vanuit de misdaad", zegt Teeven. ,,Het is getrapt gegaan: eerst naar een halve journalist, daarna naar een echte. Die laatste heeft z'n werk gedaan."
Teeven zegt te vermoeden welke crimineel de informatie heeft verstrekt. ,,Maar zijn naam spreek ik niet uit. (..) Er zijn gewoon een paar mensen die graag van me af wilden. In het werk dat ik vroeger gedaan heb, maak je vijanden."
Dat is op zich al zielig -- wat een zwak excuus om anderen de schuld te geven van je eigen fouten -- maar vervolgens maakt hij het nog een beetje erger door de deal weer even te verdedigen. Zo noemt hij het een "prima besluit" en voegt hij toe dat hij "het morgen weer [zou] doen."
Ongelooflijk, natuurlijk. Niet alleen kreeg Cees H. namelijk 4,7 miljoen gulden (hoppa!), maar dat was ook nog eens 2.7 miljoen gulden meer dan het parlement verteld was. En vervolgens deed Teeven er alles aan om dit onder het tapijt te vegen.
Ik weet niet of ik boos moet worden op Teeven, om hem moet huilen, of juist heel hard moet lachen. Zo triest is het namelijk dat een voormalige staatssecretaris nog altijd gelooft dat het prima was dat hij a) deze deal maakte en b) dat daar vervolgens over gelogen werd tegenover het parlement: het orgaan dat ons, de burgers, representeert.
