Deadpool acteur Ryan Reynolds eert zijn grootste fan, die op 13-jarige wijze overleed aan kanker

Drie jaren lang vocht mijn vriend, Connor McGrath, tegen de kanker. En hij was veruit sterker. Op de één of andere manier... hoe weet ik niet, misschien dat de kanker vals speelde... kwam het gevecht twee dagen geleden tot een einde.

In mijn meest vreselijke dromen kan ik me niet voorstellen hoe zwaar dit moet zijn voor zijn ouders, Kim en Gerald -- en voor zijn hele familie in Newfoundland.

Connor was 13 jaar oud. Maar deze jongen... Hij was slim. Hij was grappig. En niet grappig op een manier 'voor een kind' of 'voor iemand die doodziek is.' Hij was echt ongelooflijk humoristisch. Hij had... het.

Hij stierf op veel te jonge leeftijd en het is moeilijk om dat te accepteren. Connor was een goede vriend, een geweldige zoon, en een licht voor een ieder die hem kende. Terwijl hij de kanker regelmatig in de ballen schopte zorgde hij er altijd voor dat anderen hard om hem konden lachen. Dat is inclusief de artsen en verpleegsters die voor hem zorgden in het kinderziekenhuis waar hij behandeld werd.

Het was de Make-A-Wish-Foundation die ons bij elkaar bracht. Ik kan hen niet genoeg bedanken. Echt. Dank je. Vanwege zijn wens was Connor de eerste persoon die de film Deadpool mocht zien. I reisde hoogstpersoonlijk naar Edmonton, Alberta, waar ik hem verraste met de film. Die was toen nog niet af. Er waren draden zichtbaar, er zaten grappen in die niet werkten (en nog steeds niet werken), en zelfs groene schermen op de achtergrond. Dat kon Connor allemaal niet schelen. En ik was nooit trotser om Wade Wilson te zijn.

*** Voordat je me het kwalijk neemt dat ik zo'n volwassen film toonde aan een jongetje van 13: hij was weliswaar jong, maar kende meer scheld- en vloekwoorden dan een Britse chef.

Zes weken later ging ik terug naar Edmonton. Ik had graag gewild dat ik had kunnen zeggen dat het beter ging, maar dat was niet zo. Toen ik weer vertrok wist ik niet of het een 'vaarwel' of een 'zie je later' was. Nu ik hier zo zit, realiseer ik me dat het allebei was.

Ik ben dankbaar dat ik een tijdlang een deel kon zijn van Connors kleine wereldje. Ik ben dankbaar voor de pagina's en pagina's van hilarische teksten die we samen geschreven hebben, naar elkaar. Ik ben zijn ouders ook dankbaar dat ze hun zoon lieten omgaan met een vloekende jongen in het lichaam van 39-jarige man.

Ik noemde Connor Bubba, en hij noemde mij Bubba2. We ontmoetten elkaar voor het eerst omdat hij een ontzettend grote fan was van Deadpool. Op een bepaalde manier WAS hij Deadpool. Of tenminste alles wat Deadpool wil zijn: het balanceren van pijn, zonder angst leven, liefhebbend zijn, en een vies, hard gevoel voor humor, dat alles verenigd in één persoon. Ik wens dat hij langer op deze aarde had mogen zijn.