Deflatie of geen deflatie?

De vraag waar het de facto om draait is natuurlijk of de Europese geldkraan open wordt gezet. Dat is goed voor Frankrijk en de overige leden van het Latijnse blok in de eurozone, maar slecht voor Duitsland. In dat licht is het logisch dat Schäuble roept dat er helemaal geen sprake is van deflatie, maar het mag toch wel bijzonder opmerkelijk worden genoemd, dat zijn Spaanse ambtgenoot De Guinos hem dat afgelopen zaterdag na zei.

Ik schreef vanochtend dat het naar mijn mening niet erg waarschijnlijk is dat de ECB op korte termijn overgaat tot het massaal opkopen van staatsobligaties, al liet haar president, de Italiaan Draghi, zich vorige week ontvallen dat hij klaarstaat om 'onconventionele' maatregelen te treffen. Die zullen echter eerder in de richting van het tarief van de depositorente moeten worden gezocht (in combinatie met het niet langer steriliseren van de opkoop van staatspapier). Nu staat die depositorente op nul, maar Draghi overweegt die op negatief te zetten, zodat banken in dat geval moeten betalen om hun overtollige middelen in Frankfurt te stallen.

Het is evident dat er grote inflatie verschillen zijn tussen de eurozonelanden. Zuid-Europa kampt met deflatoire vraaguitval en bijvoorbeeld een land als Duitsland met een oververhitte economie. Allemaal dankzij die "fantastische" one-size-fits-none euro. Maar wie de officiële cijfers van Eurostat erbij pakt, die ziet helemaal geen uitspiltsing naar individuele landen. Op deze wijze wordt niet erg inzichtelijk of er sprake is van inflatie in het Noorden en deflatie in het Zuiden. Maar neemt u maar van mij aan, dat er grote verschillen bestaan tussen de diverse eurozonelanden.

DDS Finance gaat dan natuurlijk verder spitten om wèl de inflatiecijfers van een land als Duitsland boven tafel te krijgen. Wat blijkt? In 2013 bedroeg de Duitse 'geharmoniseerde' inflatie (HICP) slechts 1,59 procent en in februari van 2014 slechts 0,96 procent. Hoe kan dat nou, zo'n lage inflatie voor Duitsland? De verklaring daarvoor is, dat het inflatiegetal niet alle 'pariteiten' meeweegt. Zo blijft de stijging van de huizenprijzen in Duitsland buiten de officiële inflatiecijfers. Op deze wijze is er dan toch sprake van een vertekend beeld?, hoor ik u vragen. Ja, dat klopt inderdaad. Het is dan ook opvallend dat Eurostat geen cijfers geeft van de Duitse huizenprijzen van de laatste twee kwartalen van 2013, maar slechts van de eerste twee kwartalen, die een stijging lieten noteren van 3,8 respectievelijk 4,4 procent, ruim boven de inflatie derhalve.

Ik weet natuurlijk niet of er een verband is tussen de ruzie tussen de (Duitse) directeur van Eurostat en de Europese Commissie over de vrijheid van Eurostat om besluiten van de EC aan te mogen vechten op het moment dat naar het oordeel van Eurostat haar onafhankelijkheid in het geding komt. Maar verbazen zou het me niet. Wat er ook van zij, het besluit van de EC staat haaks op de beloofde grotere transparantie en er gaat ook naar de publieke opinie een totaal verkeerd signaal van uit.

De verschillende interpretaties van de waarschuwing van het IMF dat de eurozone dreigt af te glijden in een deflatoire spiraal zijn opmerkelijk. Draghi zei 'onconventionele' maatregelen te willen treffen, maar volgens Schäuble had Draghi afgelopen zaterdag tijdens de IMF-voorjaarsvergadering juist 'een overtuigend betoog' gehouden dat de lage inflatie geen verhoogde kans op deflatie met zich meebrengt. En zijn Spaanse ambtgenoot Luis de Guindos zei hem dat na:

Met andere woorden: volgens De Guinos is er helemaal geen sprake van deflatiegevaar in Europa of Spanje. Wel is er sprake van een lage inflatie. Hij voegde er nog aan toe, dat er pas problemen zouden optreden als de inflatie langdurig laag zou blijven. Voor de komende maanden verwachtte hij een Spaanse inflatie van rond de 0,5 procent.

Deze berichten (IMF, ECB, reacties ministers van Financiën) lijken vooral bedoeld om de geesten rijp te maken voor een verruiming van de geldhoeveelheid in omloop in de eurozone. Vooral de Duitse geesten wel te verstaan. En aangezien het beleid binnen de ECB toch al hoofdzakelijk bepaald wordt door de latijnse landen hoeft men geen helderziende te zijn om te voorzien wat er in de loop van het jaar gaat gebeuren.