“Jullie kunnen dansen op mijn graf”: hoe school en pesters verantwoordelijk zijn voor de dood van Fleur (15)

Want ja, we moeten mededogen hebben met Fleur. Met haar ouders. Met haar familie. Maar we moeten ook de waarheid onder ogen zien: zij is niet zomaar gestorven. Ze is kapotgemaakt. Door kinderen die haar het leven onmogelijk maakten. En door een school die wegkeek, die faalde, die zweeg.

Fleur is dood. En niemand beschermde haar.

De afscheidswoorden van Fleur aan haar pesters zijn huiveringwekkend. “Jullie hebben je zin. Jullie kunnen dansen op mijn graf.” Dit is geen opwelling. Geen incident. Dit was het gevolg van jarenlang vernederen, buitensluiten, treiteren en breken.

In haar schrift noemt Fleur de namen van haar pesters. Ze had de begrafenis tot in detail voorbereid. Zelfs bepaald wie er niet mocht komen. En niemand die het écht door had. Waarom? Omdat niemand haar écht zag. Omdat ze jarenlang een masker moest opzetten – op een school die liever haar naam beschermde dan haar leerlingen.

Hoe is het mogelijk dat de basisschool waar Fleur jarenlang werd gepest nooit heeft ingegrepen? Ze onderschepten briefjes, zagen openlijk pestgedrag, en tóch gebeurde er… niets. Geen ingrijpen, geen harde maatregelen, geen zorgmelding. En zelfs na haar dood hield de school de kaken stijf op elkaar.

De ouders van Fleur kregen geen telefoontje. Geen nabespreking. Helemaal niks. Het enige dat ze zagen, waren krantenkoppen waarin stond dat "de school geen blaam trof." Pardon? Geen blaam? Die school heeft gefaald. In de bescherming van een kind. In het optreden tegen pesters. In menselijkheid.

En ze zijn niet alleen. Dit gebeurt nog steeds, op scholen in heel Nederland. Pestgedrag wordt gezien als “lastig maar onvermijdelijk.” Slachtoffers worden geacht het zelf “op te lossen.” En scholen zijn banger voor reputatieschade dan voor een dood kind in een kist.

En dan de pesters. Wat voor kinderen zijn dit, die iemand systematisch breken? Die haar "het Fleurvirus" noemen, haar kleding vernielen, haar uitlachen, haar fietsbanden leksteken? Dit zijn geen “jonge grapjassen”. Dit is tuig. Moreel verdorven tuig.

En ja, kinderen maken fouten. Maar dit gaat niet over één nare opmerking. Dit is structureel. Dagen, weken, maanden, jaren. Fleur werd afgebroken – en niemand stopte het. De kinderen die dit deden moeten de rest van hun leven herinnerd worden aan wat ze hebben aangericht. En nee, dat is niet “hard”. Dat is rechtvaardigheid.

Dit mag nooit meer “een incident” worden genoemd. Geen enkel kind mag nog worden weggehoond, genegeerd, gesloopt. En geen enkele school mag nog wegkomen met de laffe leugen dat ze er “niets aan konden doen.”

Ouders, let op. Praat met je kinderen. Houd ogen en oren open. En ja – eis dat scholen wél ingrijpen. Keihard, als het moet. Want het enige dat nodig is voor het kwaad om te winnen, is dat goede mensen zwijgen.

Fleur verdient beter. Haar ouders verdienen beter. En elk kind in Nederland dat vandaag bang naar school gaat, verdient beter.

Spreek je uit. Kom op voor slachtoffers. En wees genadeloos tegen pesters én de systemen die hen beschermen.

Voor Fleur. Voor Nina. Voor iedereen die het anders niet redt.