Rik for President

Goede vrienden van me in Zuid-Limburg zetten de Vlaamse televisie aan wanneer ze eens goed willen lachen. En ze worden uiteraard op hun wenken bediend. Het televisienieuws volstaat al. Geen Vlaming, van tuinder tot minister, kan één zin in behoorlijk Nederlands zeggen. Ja, we weten het: ze stellen dat ze het onvervreemdbaar recht hebben hun eigen taal te spreken. Maar dat is wel alsof een Nederlander eist dat ‘hun kennen de enigste die bepaald of de konegin groter als de burgermeester is’, voor goed Nederlands doorgaat.

Maar een komisch verschijnsel is ook de heer Torfs, rector magnificus van de oudste universiteit van de Lage Landen: Leuven. Deze man krijgt het keer op keer voor elkaar in één zin iets te zeggen en tegelijk het omgekeerde. Je moet het maar voor elkaar krijgen! Is het uit bewondering voor dit spreken met dubbele tong dat men hem uiteindelijk verkozen heeft?

Torfs behoort zeer beslist tot de Bekende Vlamingen. De media zijn dol op hem, want hij heeft altijd een mening die ze horen willen. Het grappige is echter dat hij ook altijd weer gelijktijdig het tegengestelde weet te zeggen. Vorige week opnieuw in zijn commentaar op het verwijt dat de Verenigde Naties de room-katholieke Kerk gemaakt hadden naar aanleiding van het kindermisbruik. Die terechtwijzing was mooi, volgens Torfs, maar ook verkeerd. Met dat ‘mooi’ wil hij bereiken dat de media hem voor de camera blijven halen, en met dat ‘verkeerd’ wil hij de katholieken te vriend houden. Uiteindelijk heet zijn universiteit KULeuven – ja, lach nu niet om dat ‘kul’ – en ze moeten daar niet van je weten als je niet met God en de paus meepraat. 

Die Torfs toch! Hoe zou zijn voornaam zijn? Janus. Ja, we denken aan de uitdrukking ‘een Januskop hebben’, een kop als de Romeinse god Janus die een gezicht van voren en een gezicht van achteren had. Praktisch, hoor. Torfs zat dan ook tevens in de politiek, in de partij CD&V, te vergelijken met onze C&A, pardon CDA. Toen deze kerkjurist zich in 2013 kandidaat stelde voor de functie van rector stapte hij gauw uit de politiek. En men verkoos hem. Acht jaar eerder had men dat niet gedaan.

Hoewel dus geen Janus, heeft hij veel voornamen, waarvan ik Dymphna wel de mooiste vind. Dymphna – ja, ik heb het ook maar van Wikipedia, hoor – was een Ierse koningsdochter. Toen haar moeder stierf, wenste haar vader een vrouw die op deze moeder leek. Dochter Dymphna! Die wilde hier niet aan en vluchtte naar België. En wel naar Geel – ‘Gheel in Ierland’ – dat in Vlaanderen altijd met gekken geassocieerd wordt omdat de bevolking zwakzinnigen in huis neemt. De vader van Dymphna nam op zijn beurt de ferry naar Zeebrugge en probeerde zijn dochter te overtuigen met hem mee naar huis en naar zijn warme bed te komen. Dymphna weigerde en pa sloeg haar hoofd eraf. Ze is nu wel heilig.

Wat het hoofd van Rik Dymphna Torfs aangaat, het is vrij speciaal. Ons vallen altijd de warrige haren op. Staat zijn salaris hem niet de aankoop van een kam toe? Of heeft hij gekozen voor de ‘coupe au vent’, die tijdens de Romantiek in de mode was? We kennen Chateaubriand en Schopenhauer met zo’n kapsel waarbij de haren recht omhoog staan. Torfs ziet er ook altijd uit of hij recht uit de windtunnel komt.