Paniek bij de PvdA
Vogelaar concludeert allereerst dat het niet goed gaat met de PvdA. Dat klopt, dat kan een blinde nog zien. Twee verkiezingen op rij verliepen dramatisch voor de partij. Daarnaast staat de club van Samsom in de peilingen op een zeteltje of twaalf. De kiezers keren de partij massaal de rug toe. Volgens Vogelaar komt dat door de samenwerking met de VVD van Mark Rutte en consorten.
Dat herkenden mensen (nieuwe, linkse koers PvdA, HM), ze kregen langzamerhand weer vertrouwen. Helaas is dat weer als sneeuw voor de zon verdwenen door in een regering met de VVD te gaan zitten na een partijtje kwartetten over het te voeren beleid. De keuze voor een minderheidskabinet geeft de Tweede Kamerfractie nog minder ruimte dan gebruikelijk als regeringspartij, om zich stevig te profileren.
Ik geef graag aan mevrouw Vogelaar toe dat het beleid van het kabinet Rutte II niet het verkiezingsprogramma van de PvdA is. Tegelijkertijd mag de PvdA niet mopperen. Het beleid is veel linkser dan je van een kabinet met de VVD zou verwachten. Ik denk dan ook dat de PvdA een ander (groter) probleem heeft.
Daarnaast worstelt de PvdA al een tijdje met haar links zijn. Het beleid is dan misschien wel links, het leven van veel oud-PvdA politici is dat allerminst. Wim Kok (PvdA) probeert nog snel miljonair te worden. Wouter Bos (PvdA) harkt tonnen binnen. Marc Calon (PvdA) krijgt 200.000 euro voor drie dagen per week werken. Job Cohen (PvdA) snoept wat bij in de gemeente Haren. Marcel van Dam woont als salonsocialist op een enorm landgoed. Vroeg of laat breekt je dat als partij op.
De noodzaak voor verandering is meer dan urgent. De pretentie de voornaamste representant van links te zijn strookt minder dan ooit met de werkelijkheid. Op allerlei niveaus moet nu gewerkt worden aan een stevige vertrouwensbasis met, om te beginnen de SP en GroenLinks. Doel: ontwikkeling van een gemeenschappelijke strategie om, met erkenning van onderlinge verschillen, perspectief te bieden aan kiezers die uitzien naar meer samenwerking tussen linkse partijen. Alleen zo, en in samenhang met een herkenbaar sociaal-democratisch program kan de PvdA het vertrouwen terugwinnen.
Samenwerken met de SP en GroenLinks. Daar tovert mevrouw Vogelaar een onverwachts konijn uit haar hoge hoed, ahum. Ik denk dat de SP, bijvoorbeeld, dat niet eens wil. Die houden zich nu lekker rustig, om bij de verkiezingen eens heerlijk op de PvdA te gaan inhakken. De kiezers zijn nu met bosjes op te rapen. De afgelopen verkiezingen lukte dat net niet.
