NoKo uit de bocht

Dictatoriale regimes worden in tijden van machtswisselingen altijd extra nerveus. De buitenwacht zou het aftreden van de oude machthebber immers zomaar - geheel ten onrechte uiteraard - kunnen interpreteren als een uiting van zwakte van de kant van het regime. En als die interpretatie dan vervolgens ook nog eens school maakt onder de eigen onderdrukte bevolking, heb je de poppen aan het dansen. Het grote Handboek voor Dictators schrijft voor dat je in zulke gevallen de zaak het beste preventief kunt stabiliseren met een beetje militair machtsvertoon. De oude heerser neemt in triomf afscheid en de nieuwe krijgt het bevel over een leger dat de internationale vijanden van het regime even een lesje heeft geleerd. Zo gezegd, zo gedaan:

Zuid-Korea heeft inmiddels gereageerd door een paar granaten op het niemandsland aan de andere kans van de grens af te schieten. Hoewel er ongetwijfeld nog heel wat water door de Gele Zee zal vloeien voordat ook dit incident weer vergeten zal zijn, lijkt het toch geen gewaagde voorspelling dat we de geweldsfase van de crisis hiermee wel hebben afgesloten. Nu mogen de diplomaten het dus weer overnemen om te doen waar diplomaten goed in zijn: Noord Korea paaien met behulp van verdere herstelbetalingen en de boel bij elkaar houden totaan het volgende incindent. Totdat de Noord-Koreanen zelf de wapens opnemen tegen hun onderdrukkers, zal er in deze eindeloze cyclus van incidenten gevolgd door onderhandelingen gevolgd door overdrachtsbetalingen aan de dictators in Pyongyang helaas weinig veranderen.