Er wordt veel gesproken over het democratisch tekort van de Europese Unie. En dat is er inderdaad volop, helaas niet alleen in de Europese Unie, maar ook - doch dit terzijde - binnen de daarin verenigde lidstaten zelf. In Brussel, zo zou je verwachten, zijn de deelnemende landen de baas overeenkomstig hun economische potentie.
Ten eerste is dit een dik decennium geleden op voorhand onmogelijk gemaakt door de onzinnige gelijkberechtiging van de deelnemers qua stemgewicht. Kleine tot minuscule landen hebben evenveel zeggenschap als middelgrote tot kolossaal grote en volkrijke landen.
Maar meer dan het bevolkingsaantal is de economie een factor die gewogen zou moeten worden. Hoe forser het BBP, des te zwaarder de stem in het kapittel (dat is: de Raad van Europa). Het is toch belachelijk dat bijvoorbeeld Portugal daarin even veel te vertellen heeft als Duitsland, om maar te zwijgen over de dwergstaten?
Ten tweede moet ongedaan worden gemaakt dat het ambtelijk apparaat van de Raad, kortweg aangeduid met 'Brussel', de scepter van de verzamelde legaties van de regeringen der lidstaten bovenmatig aanstuurt of zelfs feitelijk overneemt.
Dit is niet minder dan een kwalijke pervertering van de EU. Zo was het nooit bedoeld. De lidstaten hebben altijd gewild hun soevereiniteit te behouden en alleen uit tijdelijke beweegredenen een klein deel daarvan over te hevelen naar het collectief, op voorwaarde dat zij zelf daarin, overeenkomstig hun sterkte, meebepalen wat voor allen geldig is, en dat nog wel zolang als zij zich niet uit het samenwerkingsverband terugtrekken.
Een derde wanstaltige misvorming van de EU is het zogenaamde Europese parlement. Dit instituut gaat lijnrecht in tegen haar democratische opbouw vanuit de landen zelf. Het gezag moet toch blijvend aan de basis liggen, nietwaar? Door de inschuiving in het systeem van een parlement, dat zich uiteraard rechten aanmatigt, wordt de volkswil ontkracht.
Bovendien ging de instelling van dit parlement uit van de gedachte dat de EU een soort superstaat zou kunnen / moeten worden, wat evenzo irreëel en idealistisch was. Het parlement dient ten snelste te worden afgeschaft, wat ook een niet-geringe bezuiniging oplevert. Het zit er toch maar voor noppes.