Naastenliefde is geen staatszaak
De kop boven dit artikel heb ik overgenomen van een column van Hans Jansen. Hij schreef een zeer lezenswaardige column over dit onderwerp.
Pas was de voorzitter van de PvdA uit zijn grachtenpand op de grachtengordel afgedaald naar een studio in Hilversum. Over dat grachtenpand gesproken trouwens, wilde de heer Spekman niet verhuizen naar een andere, minder chique locatie dan de Herengracht in Amsterdam? Nooit meer iets over gehoord...
Spekman was kandidaat in het programma 'De slimste mens'. Dat was niet zo'n groot succes overigens, maar dat terzijde. In dat programma mag Maarten van Rossum de boel wat opvrolijken. Hij doet dat op zijn eigen manier. Een beetje mopperen, de kont tegen de krib en af en toe een negatieve opmerking over Wilders. In de bewuste uitzending met de PvdA-voorzitter gaf hij deze politicus een tip mee. We moesten als rijk Nederland de armen in de wereld niet vergeten, zei hij.
Verantwoordelijkheid
Met die tip ben ik het helemaal eens. Geven is mooier dan ontvangen. Daarnaast hebben we de verantwoordelijkheid om verder dan onze neus lang is te kijken. Dat is een individuele verantwoordelijkheid. Vroeger werd die taak vooral door de kerken opgepakt. Dat ging met vallen en opstaan. De laatste decennia heeft de overheid deze taak echter overgenomen van de kerken. Sindsdien lijken veel burgers zich niet meer bewust van de verantwoordelijkheid die zij zelf hebben.
In een column die een vriend van mij onlangs naar mij mailde, zegt arabist Hans Jansen het heel mooi. De schrijfsels van deze columnist kan ik altijd enorm waarderen, al ben ik het niet altijd honderd procent eens. In deze column slaat hij echter weer een aantal spijkers op zijn kop.
Moderne overheden maken zichzelf graag breed, en nemen sinds de 19de en 20ste eeuw gretig de rol over die de kerken vroeger gespeeld hebben op het gebied van onderwijs, ziekenverpleging, armenzorg, kunst en wetenschap. De kerken waren in die jaren al aan het marginaliseren, en hebben zich door de almachtige, alomtegenwoordige en alwetende staat die in die periode juist aan het groeien was, verder laten marginaliseren.Veel kerkgangers zijn door de loodzware aanwezigheid van de staat zo van het karakter van het christendom vervreemd geraakt, dat ze denken dat het van naastenliefde getuigt om via demonstraties en aksie de overheid, en dus alle belastingbetalers, te dwingen liefdadigheid te betonen aan al wie ziek en zwak is. Nee, barmhartigheid en naastenliefde, dat is zelf asielzoekers (hoeveel trouwens?) in huis nemen, niet de plicht tot liefdadigheid afschuiven op de overheid en de belastingbetaler.
Log
De hele column is de moeite van het lezen waard. Als mensen die zich ter rechter kant van het politieke spectrum bevinden, kunnen we veel mopperen op de overheid. Die is groot en log en loom. Daarnaast is de menselijke maat vaak ver te zoeken (ook in alle zogenaamde liefdadigheid van de overheid). Komt nog bij dat de vele uitkeringen het effect hebben dat sommige mensen wel erg lui worden. Zij verpesten het voor degenen die het wel echt nodig hebben. Over ontwikkelingssamenwerking heb ik me op deze site al een aantal keer uitgelaten; het werkt voor geen meter.
Een kleinere overheid zal veel van deze rampzalige gevolgen wegnemen. Neemt niet weg dat de verantwoordelijkheid die bij de burger ligt, dan wel opgepakt moet worden. Als heel veel Nederlanders weer naastenliefde in de praktijk gaan brengen, volgt de overheid hopelijk vanzelf. De tip van Maarten van Rossum blijft overeind. Maar dan niet als een tip aan een politicus, juist niet aan politici zou ik willen zeggen.
Het is een advies aan u als burger!
U kunt mij volgen op Twitter onder de naam @MeijerHerman. Kijkt u ook eens op mijn site.
Lees ook