Maliki zoekt het maar uit

Bijna onmiddellijk nadat islamisten vorige week de tweede grootste stad van Irak, Mosul, innamen, riepen havikken in de Verenigde Staten op tot steun voor de regering van Nouri al-Maliki in Baghdad. Amerika zou wapens moeten leveren of zelfs gevechtsvliegtuigen naar het land sturen om het regeringsleger te helpen Baghdad te verdedigen.

President Barack Obama twijfelt echter en voor eens is dat maar goed ook. Militair ingrijpen zou namelijk wel eens ergere gevolgen kunnen hebben dan vanaf de zijlijn toekijken.

De opstand in Irak is er een van soennitische moslims. De radicale soennitische beweging ISIS die nu in delen van het noorden en westen van Irak de dienst uitmaakt, is ook actief in het naburige Syrië. ISIS is zo extremistisch dat in dat land andere islamistische groeperingen tegen zich in het harnas heeft gejaagd. Maar de groep zou ook niet zonder enige steun van de bevolking zo'n groot succes kunnen boeken. De soennieten in Irak voelen zich namelijk al jaren achtergesteld en zien dat ISIS in staat is de centrale overheid in Baghdad te lijf te gaan. Het is niet dat ze zo blij zijn met ISIS. De meeste Irakezen zijn immers geen extremisten. Ze zijn wel bijzonder ontevreden over het beleid van premier Maliki.

De soennieten waren al verbitterd, omdat zij met de val van Saddam Hoessein in 2003 alle macht verloren. Iedereen die ook maar iets te maken had met het regime werd door de Amerikanen uit zijn functie gezet. Dat waren vrijwel uitsluitend soennieten. (Die vervolgens de wapens opnamen tegen de Amerikanen...)

Maliki heeft de situatie alleen maar erger gemaakt door vrijwel geen soennieten in zijn regering op te nemen en de banden aan te halen met het sjiitische Iran. Andere soennitische mogendheden in de regio, aangevoerd door Saoedi-Arabië, zien Maliki als weinig meer dan een pion van hun aartsrivaal Iran. De huidige strijd in Irak kan dan ook gezien worden als zowel een burgeroorlog als een machtsstrijd tussen Iran en Saoedi-Arabië.

Besluit Amerika Maliki toch te steunen, dan kiest het dus niet alleen partij in een interne, sektarische strijd, maar is het plots ook een bondgenoot van Iran. Dat land aarzelt namelijk niet en heeft al legereenheden over de grens gestuurd om Maliki in het zadel te houden. Dat zegt toch eigenlijk genoeg? Als de Amerikanen Maliki helpen, schieten ze zichzelf in de voet.