Maar een paar jongeren gingen na hun eindexamen naar de universiteit. Daarom deed de lokale gemeenschap dit

Het gevolg van hun daad? Bijna iedere jongere die het eindexamen haalt gaat nu naar de universiteit. En dat alles dankzij een gezonde hoeveelheid gemeenschapszin.

Baldwin is een klein plaatsje in de Amerikaanse staat Michigan. Hoewel het niet bepaald een bekende stad willen de ouders van kinderen die daar opgroeien het beste voor hun kroost. In feite betekent dit: een goede opleiding gevolgd door een goede baan.

Helaas ging het lange tijd anders. Tien jaar geleden schreven minder dan de helft van de jongeren die hun eindexamen haalden zich in voor de universiteit. Het aantal dat uiteindelijk afstudeerde? Twee individuen.

Ja, dat lees je goed: twee.

Ouders, grootouders en docenten maakten zich daar ernstig zorgen over. Dat was de bedoeling niet; de jeugd moest een goede opleiding krijgen. Kregen ze die niet dan was hun lot om hetzelfde leven te leiden als hun ouders... of nog minder; tegenwoordig is een goede opleiding immers belangrijker dan ooit tevoren.

En dus besloot de gemeenschap om iets unieks te doen: lokale burgers zetten een fonds op voor kinderen. Iedereen die gaat studeren krijgt 5.000 dollar per jaar. Dat is geen vetpot, maar het is wél een leuke extra.

Het programma heet "The Baldwin Promise," oftewel De Belofte van Baldwin. Deze Amerikaanse website legt uit:

The Baldwin Promise was the brainchild of a resident named Rich Simonson, a Baldwin native who left the area for his career in politics, during which time he ran Gerald Ford’s campaign in Michigan. He returned to Baldwin to retire, and one day while having breakfast with friends at a local restaurant, Simonson came up with a proposal: Why not ask everyone they knew to give some money to the community so that every local student could go to college? His friends were skeptical, said Ellen Kerans, who was at the breakfast, but he was dogged, and went about asking everybody he knew for $500. The Kalamazoo Promise had wealthy anonymous donors, he said, but Baldwin had its community, and they cared about their town and wanted to invest in it.

Hoewel het geld natuurlijk eerst en vooral bedoeld was om aspirant-studenten een financieel steuntje in de rug te geven hoopte de man erachter, Simonson, ook dat het een cultuuromslag teweeg zou brengen. Tot dan toe leek de hele bevolking niet echt te geloven in onderwijs, wat dan ook de reden was dat Baldwin één van de armste gemeenschappen was van Michigan. Simonson hoopte dat dit initiatief ervoor zou zorgen dat jongeren begrepen dat een opleiding wel degelijk belangrijk was en dat hun ouders hen vervolgens zouden pushen om het beste uit zichzelf te halen.

Het project bleek al snel fantastisch effectief. Kinderen worden nu gepusht om hun opleiding serieus te nemen en de hele gemeenschap is ermee bezig. Zo is het niveau van middelbare en lagere scholen in Baldwin bijzonder gestegen; dit alles omdat de kinderen anders niet mee kunnen komen op de universiteit.

Natuurlijk bestaan er nog altijd problemen. Zo zijn er jongeren uit Baldwin die naar de universiteit gaan en vervolgens in de problemen komen doordat ze geen boeken kunnen betalen, maar het project is over het algemeen toch bijzonder succesvol, dit eerst en vooral omdat inwoners van het stadje onderwijs nu zelf eindelijk serieus nemen en inzien dat een slecht opgeleide jeugd geen toekomst heeft.

En dat allemaal met dank aan de acties van één man die zijn plaatsje een duwtje in de rug wilde geven. Wie zei dat één individu geen verschil kan maken?