Kabinet wil vriendjes zijn met Ankara

Wat zijn Nederlandse politici, diplomaten en bewindspersonen toch ook laf zeg:

De officiële uitleg is dat Nederland het één en ander voor elkaar probeert te krijgen. Zo wil het kabinet dat Turkije meer doet om jihadisten tegen te houden als ze naar Syrië proberen af te reizen. Ook staan onze Patriot-raketten bij Adana, een belangrijke Turkse stad. Blijkbaar is het daarom nodig - in de ogen van de boven ons gestelden in ieder geval - om de kritiek op Ankara maar snel in te slikken en net te doen alsof we beste vrienden zijn.

Wat een flauwekul. Turkije is minstens zo afhankelijk van Nederland als andersom. Sterker nog, ons land redt zich prima als de banden doorgesneden zouden worden. Turkije, aan de andere kant, zou dan ineens diep in de problemen komen; geen subsidies meer, geen toegang tot de Europese Unie, geen democratische impulsen, geen NAVO-lidmaatschap waardoor het land militair geïsoleerd komt te staan.

Natuurlijk betekent dit niet dat het Westen zo ver moet gaan. We kunnen het bondgenootschap met de Turken nog altijd goed gebruiken, maar dat betekent niet dat we alles hebben te accepteren. Ankara is te ver gegaan en bemoeit zich te veel met Turkse Nederlanders. Den Haag kan en mag dat niet accepteren. Ondertussen zijn er ook nog andere problemen met de Turkse-Nederlandse gemeenschap, waaronder overdreven Turks nationalisme en - niet onbelangrijk - islamitisch radicalisme. Erdogan en zijn minister van Buitenlandse Zaken Mevlüt Cavusoglu mogen het heel vervelend vinden, maar we we gaan dat niet verzwijgen. Als we dat doen wordt het probleem op termijn namelijk alleen maar groter.

Het is doodzonde dat Nederland nu toch weer water bij de wijn doet. Ankara heeft een stapje terug gedaan wat betekent dat de Turken bang zijn om een echte confrontatie te hebben met ons land. Koenders en Rutte moeten daar gebruik van maken door het gaspedaal juist nu extra hard in te drukken.