In Nederland krijgt zelfs Diederik Stapel een tweede kans

Toen Nederland na de Tweede Wereldoorlog een nieuwe periode van economische bloei meemaakte, nam ook het grenzeloze optimisme in onze contreien een enorme vlucht. We werden positiever over bijna alles: over de toekomst die we voor onszelf konden uithouwen, over onze technische en economische mogelijkheden .. en zelfs werden we positiever over de mens in diens algemeenheid. We gingen nu echt geloven dat de mens van nature een goed wezen is, en dat je zelfs met een beetje goede wil de grootste misdadiger, het grootste lamlendige schepsel en de allergrootste minkukel kon omtoveren tot een modelburger.

Nu is het natuurlijk zo dat dit mensbeeld zo z'n merites heeft. Het is immers een waarheid als een koe dat niets zo veranderlijk is als de mens. Maar is al dat optimisme over onze soort niet een beetje aan het doorschieten? Als je nu kan geloven dat je in slechts drie jaar tijd volledig kan veranderen van een manipulatief, leugenachtig en hoaxende universiteitsprofessor die z'n hele vakgebied wereldwijd in diskrediet stort, tot een pareltje van de mensheid? Overdrijf je dan niet in een beetje?

Case in point? Diederik Stapel:

Juist ja. Binnenkort dan ook maar colleges van Holleeder, Van Doorn en een speciale gastles van Al-Baghdadi? De gedachte dat iedereen te 'genezen' is van zijn 'tijdelijke slechtheid' is misschien nogal doorgeschoten. Ik denk dat we gewoon gebaat zijn bij wat helderheid: Diederik Stapel heeft bewezen een onbetrouwbaar mens te zijn, en zeker waar het aankomt op onderwijs en wetenschap. Dat je die man dan in die specifieke sector een nieuwe baan aabiedt, is dan ook eigenlijk te gek voor woorden.