Hoe Brussel de natiestaat te lijf gaat

'Wat doet dat screenshot van Goebbels hierboven?', vraagt u zich misschien af. Welnu, de associatie drong zich op tijdens het schrijven van dit stuk. 'Wollt ihr den totalen Krieg?', was de retorische vraag van Hitlers propagandaminister op een massabijeenkomst in het Berliner Sportpalast in 1943, kort na de Duitse nederlaag in Stalingrad. De boodschap aan het Duitse volk was helder: 'Het speelkwartier is voorbij'. Totalitaire regiems doen doorgaans niet geheimzinnig over wat hun onderdanen te wachten staat. Lenin, Hitler en Mao zetten zelfs hun gedachten op papier lang voordat het grote moorden begon. 

Om misverstanden te voorkomen: Ik beweer hier niet dat de huidige leiders van de EU moorddadige bedoelingen hebben. Hun doel is politiek, zoals afgelopen week nog eens uiteengezet door eurocommissaris Viviane Reding. Er moet een Europese superstaat komen. En dat impliceert de vernietiging van de natiestaten. Het middel om dit doel te bereiken is het afbreken van de nationale zeggenschap over economie en financiën. Overigens valt niet uit te sluiten dat deze koers op termijn toch zal uitdraaien op moord en doodslag, maar dat is mijns inziens zeker niet de vooropgezette bedoeling van de huidige Europese leiders.

Het afbreken van de nationale zeggenschap over economie en financiën komt langs verschillende wegen tot stand. Allereerst zien we de ongekende overdracht - in slechts een paar jaar tijd - van bevoegdheden op deze terreinen door landen van de eurozone aan Brussel. Een ander breekijzer wordt gevormd door het vrije verkeer van arbeid, dat steeds meer dreigt te ontaarden in vrij verkeer van uitkeringstrekkers. Deze zogenaamde 'armoedemigratie' staat hoog op de agenda door het van kracht worden van vrij verkeer voor inwoners van straatarme landen als Bulgarije en Roemenië.

Niet alleen onze eigen minister Asscher zit in zijn maag met deze kwestie, ook in Londen, Parijs en Berlijn wordt de noodklok geluid. Een artikel in Die Welt onder de veelzeggende kop 'Die EU-Kommission macht Europa kaputt' legt uit dat deze kwestie de Duitsers in een spagaat dwingt. Enerzijds zien onze eurofiele oosterburen die Europese superstaat wel zitten. Maar anderzijds vrezen zij dat het draagvlak voor die superstaat zal afbrokkelen als duidelijk wordt welke prijs ervoor moet worden betaald in de vorm van een aanslag op de nationale sociale zekerheid onder het motto 'Alles is van iedereen'.

Bij de besluitvorming over de toetreding van Midden- en Oost-Europese landen zag men dit natuurlijk al aankomen, maar toen werd door Brussel verzekerd dat vrij verkeer van arbeid niet hetzelfde is als vrije toegang tot sociale zekerheid. Daar wil Brussel nu definitief vanaf. Er loopt een procedure voor het Europese Hof van Justitie om het tegengaan van misbruik van sociale zekerheid door armoedemigranten onmogelijk te maken. Over de uitspraak van dat hof hoeven we ons geen illusies te maken. Daar zitten geen onafhankelijke rechters, maar activisten in toga, die bijna altijd beslissen in de richting van 'meer Europa'.

Als u er straks achter komt dat onze moeizaam opgebouwde welvaart door Brussel kwistig wordt rondgestrooid, dan kan u niet zeggen dat u niet bent gewaarschuwd. Niet in de laatste plaats door Brussel zelf.