Genève 2 begint: niemand verwacht een doorbraak

Vandaag beginnen de Syrische vredesonderhandelingen in Genève. Deze bijeenkomst wordt door de media Genève 2 genoemd, dit omdat er eerder ook al dergelijke gesprekken werden gevoerd in die stad.

Hoewel het hartstikke leuk is voor de internationale media - ik smul zelf al van de persconferenties - is de kans bijzonder klein dat er ook maar iets van een doorbraak plaatsvindt. De reden? De verschillende landen en organisaties die betrokken zijn bij de onderhandelingen hebben tegengestelde belangen en ook nog eens een enorme hekel aan elkaar.

Zo opende John Kerry zijn verhaal door te vertellen dat Assad moet aftreden. In een overgangsregering zou geen ruimte zijn voor de dictator. Want hij martelt en vermoordt zijn tegenstanders enzo. Hoe hij het regime ervan denkt te kunnen overtuigen om de wapens neer te leggen waarna de leiders van datzelfde regime vervolgd kunnen worden voor misdaden tegen de menselijkheid is mij een raadsel, maar blijkbaar is hij van plan het toch te proberen.

Ondertussen staat Rusland natuurlijk aan de kant van Syrië - één van de weinige overgebleven bondgenoten van Poetin en co. Als Moskou Assad de rug toedraait zal geen enkel regime, waar dan ook ter wereld, nog een bondgenootschap durven aangaan met het kremlin. De Russische minister van Buitenlandse Zaken begrijpt dat en maakt dan ook keer op keer duidelijk dat hij nog altijd achter Assad staat en dat Moskou niet van plan is om Syrië uit handen te geven aan een rebellengroep die bevriend is met het westen.

De afgevaardigde van het regime, Walid Muallem, heeft ondertussen keihard uitgehaald naar Saoedi-Arabië en andere soennitische oliestaten die de 'oppositie' steunen. Deze 'rebellen' zijn, aldus Muallem, geen vrijheidsvechters, maar keiharde terroristen. Ze hangen mensen op die er andere denkbeelden op nahouden, zwangere vrouwen worden op brute wijze vermoord, hele families worden vernietigd... "Ze proberen Syrië terug te brengen naar de middeleeuwen."

En dat is niet alles, Muallem haalde er één tegenstander uit die hij bij naam noemde en persoonlijk even de oren waste: Recep Tayyip Erdogan, de Turkse premier. Volgens Muallem hoopt Turkije een neo-Ottomaanse droom te verwezenlijken - een droom die alleen maar "in de gedachten van zieke geesten" bestaat. Om dat doel te bereiken laat Erdogan terroristen toe in zijn land, die hij vervolgens bewapend en naar Syrië verscheept. De Syrische minister van Buitenlandse Zaken liet weten dat zijn land dat niet accepteert en het recht heeft om zich te beschermen. 

Tenslotte is Iran, een land dat nauw betrokken is bij de gevechten in Syrië, niet eens welkom. Dit terwijl er weet-ik-hoeveel Iraniërs voor Assad strijden. 

Kortom, het is een geweldig mooi spektakel, maar we hoeven hier drie keer niets van te verwachten.