De implicaties van het Oekraïense conflict voor de 21ste eeuw

Francis Fukuyama voorspelde dat met het einde van de Koude Oorlog ook het einde van de geschiedenis zou aanbreken. Hij stelde dat  de kapitalistische liberale democratie de definitieve overwinning behaald zou hebben en er zodoende geen noemenswaardige oorlogen meer zouden ontstaan. Dit omdat democratieën elkaar immers nauwelijks beoorlogen, laat staan wanneer ze financiëel afhankelijk van elkaar zouden zijn. 

Ondanks dat de stelling van Fukuyama al vaak is ontkracht, geloven veel Westerse leiders nog altijd in behoorlijke mate in deze filosofie. Zolang er steeds een oorlog wordt gevoerd tegen dictators - die in het Westen nog slechts als relikwieën uit een ver verleden worden gezien - van landen die  geen reële kansen op  een militaire overwinning hebben, is dit geen probleem. Er wordt verondersteld dat  zij wel vervangen kunnen worden zodat er democratieën gesticht kunnen worden. In het Westen heeft men vaak niet door dat dit slechts een tijdelijke schijn veiligheid is, omdat men zich veelal totaal blind staart op de opheffing van grenzen in Europa om van alle Natiestaten één  Europese Federatie te maken. Zo ernstig zelfs dat men de verdere internationale werkelijkheid vaak niet helemaal realistisch inschat.

De Europese Unie is in al haar onbegrensde ambitie zo ambitieus geworden, dat ze de kerntaken uit het oog verliest en zich meer en meer op het imperialistische pad gaat begeven. Het verder uitbreiden van de Europese Unie, is een haast heilige overtuiging, ondanks de steeds grotere weerstand van de bevolking in West-Europa. Door de filosofie van een niet eindigende globalisering  van de wereld, gaat men meer grenzen opheffen en komt men ook steeds oostelijker van de EU buitengrens. Het spreekt voor zich, dat deze constante opschuiving ooit zou gaat botsen met een andere grootmacht die er heel andere wereldbeelden op nahoudt. In het verleden stuitte men al op Turkije met zijn Islamitische bevolking en nu botst de EU op Rusland. In de EU is er veel te weinig begrip voor het standpunt van Rusland, omdat de algehele filosofie bij de Europese elite zich haast niet kan voorstellen dat zaken zoals nationaal belang en imperialisme  - anders dan van de EU zelf - nog zou kunnen bestaan. Mede omdat de Westerse elite zo overtuigd is van haar eigen wereldbeeld ten aanzien van de 21^ste eeuw. Toen de EU zich actief ging inzetten voor een regime wissel in de Oekraïne, deed het daarmee ook een indirecte aanval op de belangen van Rusland. Dit had het al eerder gedaan bij bijvoorbeeld de Baltische Staten, maar toen was Rusland nog niet in staat zich daar daadwerkelijk tegen te verzetten. 

Tevens is de Oekraïne een multicultureel land vanwege het feit dat er twee grote bevolkingsgroepen in één land leven; de Oekraïners en de Russen (samen met nog vele andere kleinere bevolkingsgroepen).  De twee hoofdgroepen verschillen in bijna alles van elkaar, aangaande hun wensen en belangen, wat het functioneren van een Staat welhaast onmogelijk maakt. Zodoende zijn bemoeienissen van de beide imperialistische grootmachten onvermijdelijk geworden, omdat in de Oekraïne de beide bevolkingsgroepen naar een ander machtsblok hunkeren. Het machtsevenwicht wat er heerste in de Oekraïne, werd verstoord toen de EU geld ging beloven en later zelfs opheffing van de visumplicht. Uiteindelijk werd zelfs in het vooruitzicht gesteld dat  de Oekraïne opgenomen zou worden in de Europese Unie. Met al deze beloften is het machtsevenwicht in het land ontwricht. De machtswisseling  die volgde in de Oekraïne, is weliswaar al een nachtmerrie voor de Russen, maar het gaat de Russen echt een brug te ver om de invloed op de Oekraïne definitief volledig aan de EU te laten.  Zonder een moreel oordeel te vellen over wie er wel of geen gelijk heeft in het conflict, zijn de implicaties wel degelijk te analyseren voor de 21^ste eeuw. 

Het ‘Oekraïne-conflict’ geeft namelijk aan, dat ook in de 21^ste eeuw de wereld geen groot vrolijk dorp zal gaan worden, maar dat de verschillende grote machtsblokken - net als wat ze altijd al deden - gewoon hun eigen belang zullen blijven nastreven, of de financiële wereld nou geïntegreerd is of niet. Tevens geeft het aan hoe belangrijk het is dat soevereine Staten gevormd zijn naar een bevolking die enige cohesie vormt qua cultuur, geloof, taal en toekomstvisie, want multiculturele staten zullen ook multiculturele belangen nastreven.