Eerder deze week
linkte Joost Niemöller in een stuk naar een BBC-documentaire over Enoch Powell, een Britse intellectueel die al in de jaren zestig van de vorige eeuw waarschuwde voor de gevolgen van massa-immigratie. Powell werd afgemaakt door het establishment. Eenzelfde lot is Thilo Sarrazin beschoren. Zelfs Nederlandse
propagandapamfletten kranten als Trouw
kotsen Sarrazin in ellenlange artikelen uit, in Duitsland was het tumult nog veel groter. De haatcampagne boekte gisteren haar eerste succes: Sarrazin stapt op bij de Bundesbank.
Vooralsnog heeft de SPD Sarrazin nog niet kunnen royeren, maar dat lijkt een kwestie van tijd. Tenzij meer
prominenten zich voor Sarrazin uitspreken, maar die kans is klein. In Duitsland wordt een politicus die kritiek heeft op de integratie van (moslim)migranten, net als in Nederland, met pek in veren ingesmeerd door de elite en vervolgens met de dood bedreigd door radicalen op internet. Sarrazin wist dat deze behandeling zijn deel zou zijn als hij zou publiceren wat hij vond.
Kennelijk vindt Sarrazin dat hij 'het recht niet heeft zijn bevindingen te verzwijgen'. Het ontgaat de elite ongetwijfeld vast niet, dat de mensen die hem steunen dagelijks te maken hebben met de problemen waarop de integratiecriticaster wijst. Veel gewone mensen en bijvoorbeeld de burgemeester van de probleemwijk Neukölln benadrukken dat Sarrazin, hoewel hij soms uit de bocht vliegt, wijst op fundamentele problemen in de Duitse samenleving.
Problemen met migranten aankaarten, blijkt nog altijd niet te mogen. In dat opzicht is er in vijftig jaar niet veel veranderd.