Op weg naar de tweede (Haagse) Irak-oorlog

De PvdA schijnt zich nu al te hebben neergelegd bij een oppositierol en plannen voor te bereiden voor een 'totale oorlog' tegen het kabinet-Wilders. Wijselijk hebben ze het niet over 'Wilders-1', want dat veronderstelt dat er ook nog weleens een 'Wilders-2' zou kunnen komen. Het is van een verbijsterende stupiditeit, maar we hebben dit al eerder gezien. Laten we niet vergeten dat het voorwerk van de val van het vierde kabinet-Balkenende is verricht door de Commissie-Davids. En dat ging over de (Haagse) Irak-oorlog, en een herhaling van zetten dringt zich op.

Over de komst van DDS-1 ('Bruin-1') heb ik mij steeds sceptisch uitgelaten, want ik signaleer een gebrek aan draagvlak en legitimiteit, niet zozeer onder de bevolking, alswel onder de elite. Het voorspel tot de echte Irak-oorlog maakt dat duidelijk. Amerika en Groot-Brittannië waren toen maandenlang bezig om een VN-mandaat voor een ingrijpen tegen Saddam te krijgen, maar uiteindelijk lukte dat niet en trokken zij zonder juridische dekking ten strijde. Ik heb dat ingrijpen steeds verdedigd, want ik vond dat Amerika zich niet door de VN moest laten ringeloren en dat Saddam vroeg of laat zou moeten worden aangepakt. Maar zonneklaar is ook dat het gebrek aan VN-mandaat binnen het Westen nog steeds voor een bittere scheiding der geesten zorgt.

Momenteel verkeren VVD en CDA op weg naar 'Bruin-1' in eenzelfde positie als Bush en Blair in 2003. Zij gaan voor een minderheidskabinet, in de hoop dat het succes van hun missie de twijfelaars en critici straks wel over de streep trekt. Net als Bush in 2003 heeft Rutte momenteel weinig kritiek uit eigen kring. Zelfs Bolkestein, die tegen de Irak-inval was, houdt zich koest. En net als Blair in 2003 voert Verhagen een heroïsch gevecht met zijn eigen achterban, waarbij hij inmiddels alle schepen achter zich heeft verbrand. Over de rol van Wilders kun je twisten. Hij speelt zowel de rol van de verguisde neoconservatieven (zie zijn islamkritiek en steun voor Israël) als de boze wolf die Saddam was (met dit verschil dat tegen ordeverstoorder Saddam al een cordon sanitaire bestond, het VN-sanctieregime dat steeds meer lekkage vertoonde, terwijl Wilders juist moet worden 'ingebonden' en zijn kamikazepolitiek moet temperen).

Geen misverstand over de linkse oppositie. Die wist indertijd de Irak-oorlog niet te voorkomen, en heeft zich nu alweer bij eenzelfde rol neergelegd en ingegraven. Misschien kon je voorafgaand aan de Irak-oorlog nog denken dat Frankrijk net als bij de Golfoorlog in 1991 op het laatste moment zou bijdraaien en voor voldoende 'mandaat' zou zorgen. Maar dat deed Chirac in 2003 (anders dan Mitterrand) niet. Integendeel, hij koos het kamp van de critici, waar de Duitse kanselier Schröder zich al bevond (net als zijn vriend Poetin). Nu Cohen definitief niet lijkt thuis te geven voor een middencoalitie met VVD en CDA, kunnen Rutte en Verhagen (net als Bush en Blair in 2003) alleen nog door op de ingeslagen weg. Hun succes wordt bepaald door de uitkomst van hun missie met Wilders, waarbij niet duidelijk is waardoor 'succes' wordt gedefinieerd. Door een aanstaande 'rechtse lente' die allerlei structurele problemen in één klap (net als de oorlog in Irak voor een democratische doorbraak moest zorgen) oplost? Of door het terugwinnen van hun kiezers en de implosie van Wilders? Hoe dan ook, het is een avontuur, waarbij VVD en CDA geen 'plan B' paraat hebben in geval het verzet met allerlei bommetjes komt. En net als het 'oude Europa' in 2003 kritisch stond tegenover het ingrijpen in Irak, zit de huidige EU vol met kritsche multilateraal denkende geesten die hun kans afwachten om het Haagse gedoogexperiment met Wilders propagandistisch de grond in te boren.

Let ook op de fronten. Die lopen langs dezelfde lijnen als bij de vorige Haagse Irak-oorlog, vooral bij de meest uitgesproken critici. Dat zijn de SP, GroenLinks, de moslimorganisaties en een aantal 'dissidenten' binnen het CDA. D66 is nu feller tegen (in 2003 ging deze rebellenclub ondanks 'Irak' gewoon met Balkenende in zee), terwijl Cohen eerder aarzelend is en zich door interne adviseurs naar de marginale kant laat ompraten (de bekende draaikontenrol). En de voorstanders van dit minderheidsexperiment zijn afhankelijk van kamikazepoliticus Wilders om te zien hoe hun avontuur eindigt. Ik weet het, historische analogieën gaan nooit helemaal op en de Nederlandse politiek is te 'vreedzaam' om met de Irak-oorlog te vergelijken. Maar als de analogie in de aanloop naar DDS-1 ('Bruin-1') ook maar een splintertje hout snijdt, gaat politiek Den Haag nog jaren van agitatie en verbitterde tweespalt tegemoet.