CO2-emissiehandel ligt op apegapen

Het kaartenhuis van de klimaathype zakt steeds verder in elkaar.

CO2-emissiehandel was oorspronkelijk bedoeld om de menselijke uitstoot van CO2 terug te dringen. CO2 is een smaakloos, reukloos, onzichtbaar gas. Het is onmisbaar voor het leven op aarde. Maar aan dit gas werd niettemin een potentieel catastrofale opwarming van de aarde toegeschreven (een opwarming die overigens maar steeds niet wil komen).

De gedachte was dat als men een prijskaartje zou hangen aan de uitstoot van CO2, het bedrijfsleven daar op zou reageren door technologische innovatie ter beperking van die uitstoot ten einde de kosten van de uitstoot te verminderen. Daartoe werd een systeem van verhandelbare emissierechten in het leven geroepen, dat in Europa de speerpunt vormde van het klimaatbeleid.

Een van de (politiek) aantrekkelijke kanten van het systeem was dat het aan de markt werd overgelaten om de prijs te bepalen. Hiermee kon politieke steun voor het systeem worden verworven van diegenen die een voorkeur hebben voor marktconforme oplossingen en een hekel hebben aan regelgeving door de overheid.

Maar het systeem verkeert thans in moeilijkheden. Door een overaanbod aan emissierechten, mede door de economische crisis, zijn de prijzen daarvan tot een dieptepunt gedaald. Daardoor zijn er nog nauwelijks prikkels voor het bedrijfsleven om te investeren in CO2-reductie. Het systeem ligt dan ook op apegapen.

Het systeem was dus oorspronkelijk bedoeld om opwarming van de aarde te voorkomen. Maar die oorspronkelijke doelstelling was al gauw in vergetelheid geraakt. De doelpalen werden verzet en de instandhouding van het systeem werd doel op zichzelf. Het effect van het systeem - zelfs als het goed zou hebben gewerkt - op het klimaat zou 0,0 hebben bedragen. Zoiets hangt men niet graag aan de grote klok. Kortom, we hebben hier te maken met een beleid met een hoog Alice-in-Wonderland-gehalte. 

Het echec heeft ertoe geleid dat de Wereldbank de voorheen juichende rapportage over de successen van de emissiehandel heeft opgeschort.

Onder de titel, 'State of the carbon market in 2013 is so sick the World Bank cancelled the report', rapporteerde Jo Nova daarover het volgende op haar website:

State of the Carbon Market: Started in 2003, but wiped out in 2013 Each year for nearly a decade The World Bank has published “The State and Trends of the Carbon Market” in May or June with great fan-fare and press releases. It’s the definitive guide telling the world how many dollars are turning over in the global markets (which really means “the EU market plus a few other bits”). I’ve been quoting their figures for years — The 2012 report told us that $176 billion dollars turned over in 2011. So what was the number for the 2012 year?

Whatever it is, it’s so bad the World Bank cancelled the report. Figure what the cancellation of the report tells us about the The World Bank. Was it publishing these figures for the last nine years because they were important for investors and policy-makers? I guess not, or they would still be publishing them. By dropping it at the first major downturn, we know the reason for the report was pure PR, something for whipping up momentum about the market and getting headlines in newspapers. The numbers in 2013 became a PR disadvantage — the World Bank did not want headlines like “carbon market collapses”, or “carbon trading falls by 50%” (or whatever the figure is). So the report had to go. Swept silently under the blanket and replaced with the less ambitious paper: Mapping Carbon Pricing Initiatives 2013.

Lees verder hier.

En zo zakt het kaartenhuis van de klimaathype steeds verder in elkaar.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen, zie hier.