Als je niet wilt weten wie de nieuwe heerser is van de Seven Kingdoms, stop dan nu met lezen.
Gisteren was de grote finale van
Game of Thrones. De allerlaatste aflevering. Eerst werd de Night King al kapotgemaakt, nu was het een strijd voor het koningschap van de Seven Kingdoms. Wie zou het worden? Jon Snow? Arya? Daenerys? Of toch misschien de meesters van realpolitik, Tyrion Lannister en Sansa Stark?
Nou, we weten eindelijk het antwoord. De grote winnaar van de serie is... Bran. Jawel, de jonge zoon van de Starks die invalide door toedoen van de Lannisters.
Brans overwinning werd door weinig mensen voorspeld. Maar toch was er iemand:
een schrijver voor Vox.com. Die kan dan ook erg goed uitleggen
waarom Bran stiekem zijn favoriet was.
As Game of Thrones ends, Bran is one of the few remaining realistic candidates for the throne. Tyrion’s not going to do it, Arya’s disappeared off to sea, Sansa seems content to rule the North, Jon is off to start a new Night’s Watch, and Dany is dead. Plus, the last two seasons of the show have mostly decimated the ruling families of the Seven Kingdoms, so you’re pretty much stuck with Bran or Robin Arryn, that pale sickly child from the Vale.
En er zijn meer argumenten:
One is that, despite suffering heavy losses early on in the series, the Stark family proved remarkably resilient when it came to surviving this series. Three of the five Stark siblings are still alive, as is Jon, who possessed Stark blood via his mother, Lyanna. Compare that to the utter destruction of most of the other royal houses in the Seven Kingdoms, and it starts to become clear why this show began as the story of the Stark family contrasted with other royal houses of the Seven Kingdoms.
Dat is een erg goed punt. Bij het begin van de serie werd de vader van de Starks, Eddard (Ned), gedood. Zijn oudste zoon Robb onderging hetzelfde lot (op de Red Wedding). Maar daar bleef het bij. Vergeleken met de andere heersende families is dat een opmerkelijke prestatie, en het maakt inderdaad duidelijk waarom dit vanaf dag één neergezet werd als een strijd de Stark familie tegen de rest.
Ook qua stijl is het logisch dat Bran de koning is geworden. De auteur van het stuk heeft George R. R. Martins handel en wandel goed bestudeerd, en concludeerde daarom:
In A Game of Thrones, the first book in Martin’s series, the very first chapter in the main narrative (i.e., the one following a short prologue revealing the existence of the White Walkers — called the Others in the books) is told from the point-of-view of Bran. This is why I predicted Bran might end up on the Iron Throne a few years back: Martin seems to be a fan of circularity, of events doubling back on themselves, and it made sense to me that the last chapter of his books might also focus on Bran, in which case it would make some degree of sense for him to have a position of at least some power.
En dan, tenslotte, is er nog een thematisch argument:
Finally, this makes at least some sense thematically. One of the obsessions of this series is the impossibility of just leadership, because we are all limited by our human passions, intelligence, and blind spots. Well, Bran, who can see everything that has ever happened, kinda-sorta isn’t human any more. The implication, then, is that a just and wise ruler is someone who is so disconnected from humanity that his dispassion becomes an asset, even if it weirds people out.
Met andere woorden, hét grote thema van de boeken is dat rechtvaardig leiderschap onmogelijk is omdat we allemaal beperkt worden door onze passies, intelligentie, en blinde vlekken. Maar Bran is anders. Hij is zo veranderd dat hij eigenlijk geen mens meer is. De implicatie daarvan is dan dat een rechtvaardige heerser iemand is die zo losgeweekt is van de mensheid dat zijn afstandelijkheid -- zijn stoïcisme -- een kracht wordt, zelfs als andere mensen er ongemakkelijk door worden.
Als je er zo over nadenkt is het inderdaad allemaal vrij logisch -- hoewel ik ook verrast ben door de conclusie... die eigenlijk gewoon ontzettend rechtsliberaal genoemd kan worden. Er is weinig vertrouwen in heersers -- in mensen die, als ze eenmaal aan de macht komen, die macht bijna altijd misbruiken. De ideale oplossing was geweest om een republiek te stichten, maar oké, het gekozen pad is ook acceptabel.
Het enige dat wél jammer is? De manier waarop Daenerys aan haar einde kwam. Haar
lover, Jon Snow,
verraadde haar... en stak haar dood terwijl hij haar vertelde dat ze altijd zijn "koningin zou zijn." Dat is jammer omdat Daenerys het verdiende om te winnen. Maar, en dat moet gezegd worden, thematisch had die oplossing niet goed uitgewerkt. Jon begreep immers dat Daenerys als koningin pas zou stoppen met moorden als iedereen 100% deed wat zij wilde. Ze was, als ze eenmaal aan de macht was gekomen, uitgegroeid tot een dictator pur sang. Een mooie, schitterende dictator, maar toch nog altijd een dictator.
