Ego eerst: Van Vroonhoven wil NSC-lijsttrekker worden

Pieter Omtzigt, de man die NSC groot maakte, trok zich vorige week terug uit de politiek. Opnieuw geveld door burn-outklachten, veroorzaakt door jarenlange politieke druk én – laten we eerlijk zijn – het gebrek aan loyale steun binnen zijn eigen partij. En wie stond daar direct klaar om het stokje over te nemen? Juist, Nicolien van Vroonhoven. Dezelfde vrouw die maandenlang de touwtjes in handen hield terwijl Omtzigt thuis zat, en die vervolgens op het toneel verscheen als “de natuurlijke opvolger”.

Ze was zogenaamd zijn rechterhand. Maar in werkelijkheid bleek ze meer geïnteresseerd in het pakken van de macht dan in het dienen van het gedachtegoed van Omtzigt. En nu, nog geen week nadat hij afscheid heeft genomen van het Binnenhof, roept ze in een talkshow vrolijk dat ze “het balletje wel op gaat gooien” om lijsttrekker te worden. Later werd dat nog stelliger: “Ik denk dat ik gewoon ja zeg.” Tja, als je ego hunkert naar spotlights, dan laat je je blijkbaar niet tegenhouden door fatsoen, loyaliteit of realiteitszin.

Het meest wrange? Terwijl NSC bij de vorige verkiezingen 20 zetels wist te behalen dankzij de naam en reputatie van Omtzigt, staat de partij nu in de peilingen op een ongekend dieptepunt: tussen de nul en drie zetels. De kiezer heeft het allang door. NSC zónder Omtzigt is als een piano zonder toetsen: een hol omhulsel dat geen toon meer raakt.

Maar dat lijkt Van Vroonhoven allemaal niets uit te maken. Ze lacht, ze straalt, en ze spreekt haar ambitie uit alsof ze op het punt staat een winnende campagne te starten. Terwijl de rest van Nederland zich afvraagt: wie denkt deze vrouw dat ze is?

Wat NSC nu nodig heeft, is bezinning. Zelfreflectie. Tijd om na te denken over de toekomst, over de bestaansreden van een partij die ooit opkwam voor transparantie, bestuurlijke vernieuwing en de rechtsstaat. In plaats daarvan krijgen we Nicolien van Vroonhoven, die zich naar voren duwt alsof er verkiezingswinst aan de horizon gloort.

Ze lijkt te vergeten dat haar politieke kapitaal volledig leunt op de nalatenschap van Omtzigt. Zonder zijn naam, zijn werk, zijn idealen – blijft er niets over. NSC is verworden tot een lege huls, en het laatste restje geloofwaardigheid staat op het punt definitief te verdampen onder leiding van een vrouw die meer bezig lijkt met haar eigen cv dan met het landsbelang.

Dit is politiek opportunisme in zijn zuiverste vorm. Een partij die is opgebouwd rond integriteit en burgerbelang, nu gekaapt door iemand die kennelijk denkt dat ze het volk kan inspireren met praatjes bij Bar Laat. Terwijl de leden van NSC nog bekomen van het vertrek van hun leider, wordt er al driftig campagne gevoerd voor het leiderschap.

De enige vraag die rest is: hoeveel leden van NSC trappen hier nog in? En belangrijker nog: hoeveel kiezers blijven er over die geloven in dit project zónder Omtzigt?

Als Van Vroonhoven echt om de partij gaf, zou ze een stap terugdoen, rust creëren en de leden vragen wat zíj willen. Maar nee: het ego eist zijn plek op. En zo eindigt NSC – ooit een hoopvolle belofte – als een voetnoot in de politieke geschiedenisboeken. Dankzij Nicolien van Vroonhoven.