Sid Lukkassen waarschuwt doofblinde linkse media voor revolutie: 'hoog tijd een andere toon aan te slaan'

Dit artikel van dr. Sid Lukkassen is een pareltje om te lezen. In heldere bewoording schetst hij een rampscenario waar haast niet aan te ontkomen lijkt. Hij richt zijn boodschap aan de mainstream media, maar zullen zij luisteren?

De 'linkse elite' en 'mainstream media' gooit dr. Lukkassen op één hoop. Dit zijn bijvoorbeeld: tv-presentatoren, PvdA'ers, D66'ers, de Frans Timmermans types, 'fascisme'-roepende journalisten en vergelijkbare deug-predikers. Je kunt ze nooit helemaal duiden maar merkt toch altijd dat ze uit dezelfde vijver zijn gesprongen.

Het zijn van die figuren die jou in een discussie, voor je je punt kunt maken, het liefst eerst door hoepeltjes laten springen. Om er zeker van te zijn dat je geen racist, fascist, xenofoob, islamofoob, homofoob, bekrompen, jaloers of onzeker mannetje bent. Hoofdzaak is marginaliseren, demoniseren en demoraliseren. Heb je je woorden tóch zorgvuldig genoeg gekozen en mag je eindelijk uitpraten, dan komt er wel één of andere uitzondering die je mag gaan verklaren. Het resultaat is (als het beschaafd blijft) altijd hetzelfde: 'let's agree to disagree'. Nog nooit is zo iemand van mening veranderd.

Dr. Lukkassen richt zich tot de elite van deze vijver, die zulk gedrag tot een ware kunst hebben verheven. Hij haalt tal van voorbeelden aan, die bij de meesten van ons waarschijnlijk nog ergens achter in de krochten van onze hersenen verscholen liggen. Die 'Oh ja, verrek! Dat is ook zo!'-feitjes.

Neem het EenVandaag- of Volkskrant/Andere Tijden-onderzoek De Geschiedenismotor: "57 procent van Nederland noemde de massa-migratie als “de grootste fout uit de Nederlandse geschiedenis.” De referendumuitslagen over de Europese Grondwet, Oekraïne en de Sleepwet leggen de symptomen ook goed bloot: er wordt niet meer geluisterd en andersdenkenden worden monddood gemaakt.

Het is meer dan frustrerend, gezien het voor steeds meer mensen niet langer om slechts een andere opvatting of voorkeur gaat, maar om een kwestie van leven of dood. Van een degelijk bestaan of een leven van strijd en frustratie. Een linkse elite die vanuit een Utrechtse buitenwijk multiculturalisme en tolerantie predikt, tegen een arbeidersgezin uit een dorp dat nog moet wennen aan het op slot doen van de achterdeur. Doet zo'n gezin een keer een dappere poging om het aan te kaarten: zie daar hoe het bovengenoemde riedeltje zich af begint te spelen.

Dr. Lukkassen richt zich tegen de mainstream media, juist omdat zij nog altijd het bindmiddel van de samenleving zijn. Ondanks de eenzijdigheid zit daar toch nog het gevoel van gemeenschapszin en lidmaatschap van de samenleving. 'Zap dan naar een ander kanaal' is geen argument als blijkt dat jij de enige uit je omgeving bent die weg heeft gezapt.

Het probleem is dat het niet gaat veranderen, dat signalen nog steeds niet over komen en mensen die signalen geven, worden uitgedoofd. Lukkassen waarschuwt voor de consequenties van deze starre houding, deze struisvogelstrategie. Veel hoop voor een ommekeer lijkt hij niet te hebben, hij heeft gezegd en gedaan wat hij kon. 'Dan niet, joh!'