2018 - Het jaar van samenzweringstheorieën: George Soros en Cultuur-marxisme

De moord op Kennedy, 9/11, de maanlanding en de Rothschilds. Ze zijn allemaal nog steeds onderwerp van gesprek en het serieus bespreken van deze onderwerpen maakt je al snel een 'alu-hoedje'. In de meeste gevallen natuurlijk zwaar terecht, maar 2018 was het jaar van twee grote samenzweringstheorieën die tot een van de oudste van de meest besproken samenzweringstheorieën van de afgelopen honderd jaar behoren! Ik heb het natuurlijk over George Soros en Cultuur-marxisme!

Hoewel de twee afzonderlijk van elkaar al pagina's tekst opleveren kwam het toch met enige regelmaat voor dat de twee vervlochten raakten en op één hoop werden gegooid. Wat de twee precies inhouden zetten we hier voor u uit.

Crash course George Soros
Voor de één een steenrijke filantroop, voor de ander, in de krochten van het internet, een globalistische natie-sloper. De man wordt van alles beschuldigd en is zelfs in Hongarije praktisch staatsvijand nummer 1. De man zelf beweert humanistische idealen te verspreiden door diverse ngo's overal ter wereld. Wanneer er kritiek is op hem, wordt al snel zijn joodse achtergrond benoemd. Reden genoeg voor de voorstanders van Soros om de kritiek als antisemitisme te bestempelen. Niet heel gek gezien het feit dat de nazi's met eenzelfde verhaal de joden als staatsvijand bestempelden.

Cultuur-marxisme in een notendop
Een term die steeds meer op de voorgrond is getreden en waar wederom de nazi's een vergelijkbaar verhaal over hadden, 'cultuur-bolsjewisme'. De theorie veronderstelt dat een aantal groepen, veelal van marxistische aard, een arbeidersrevolutie teweeg willen brengen. Marx zelf sprak van zo'n revolutie als een te verwachten gevolg van de uitbuiting van de arbeiders. Zij zouden de onderdrukking snel zat worden en wanneer zij worden opgeroepen om voor hun land te vechten, massaal in opstand komen. Dat liep vlak voor WO 1 natuurlijk anders en de een na de ander bood vrijwillig aan om voor hun land te vechten. Hier ging duidelijk iets mis, maar wat? Naar verluid kwam een groepje intellectuelen, bekend als 'Die Frankfurter Schüle', op het idee dat er bepaalde culturele mechanismen aan het werk waren die een revolutie belemmerden. Was de theorie van Marx dan fout? Nee, het had alleen wat hulp nodig en de culturele barrières moesten worden afgebroken.

Versmelting van beide theorieën
Er is geen genie voor nodig om een globalistische kosmopoliet te koppelen aan een cultuur-afbrekende samenzwering en er vanuit te gaan dat de twee hand in hand gaan. Beide theorieën leveren al snel een partij moddergooien op van jewelste waardoor het vaak niet verder komt dan een welles/nietes fittie op Twitter. Of er dus iets voor beide theorieën valt te zeggen blijft tot op heden in het midden. De mechanismen van hoe beide theorieën in z'n werk gaan, dus zonder het 'samenzweringsaspect', is echter wél interessant!

Is het namelijk ondenkbaar dat een type als George Soros of misschien zelfs meerdere soorten George's invloed uit weten te oefenen op een land? Als marxisten hun strijd inmiddels wel hebben opgegeven, zijn er dan niet andere groepen die het achterliggende idee van cultuur-marxisme kunnen toepassen?

Theorieën kaarten bepaalde angst aan
Kennelijk maken mensen zich zorgen om bepaalde invloeden, de Soros-types van buitenaf en de cultuur-marxisten van binnenuit. Want waarom zou een miljardair/bankier zoveel moeite doen om zijn idealen door te drukken? Soros is wellicht een (stokoude) idealist maar een Soros-type waar de rimpeltjes nog bij moeten verschijnen, kon wel eens gediend zijn van de werkwijze waar Soros van wordt beschuldigd, voor zijn eigen doeleinden. Dat geldt in het geval van cultuur-marxisme natuurlijk ook voor groeperingen die bepaalde culturele aspecten liever kwijt of juist rijk zijn.

De logica achter de mechanismen
Het doel van zo'n beetje iedere commerciële organisatie is om zoveel mogelijk geld te verdienen tegen zo laag mogelijke kosten. Personeelskosten zijn doorgaans 65 procent van het totale kostenplaatje van de meeste (grote) commerciële organisaties. Er valt dus veel te verdienen door personeelskosten te drukken. Logisch, want daarom produceert iedereen in lagelonenlanden. Naast personeelskosten zijn er ook andere manieren om kosten te besparen. Gunstige wetgeving of het verkrijgen van invloed, bijvoorbeeld.

Op arbeid valt te concurreren. Het is net als producten en diensten onderhevig aan marktwerking. Veel aanbod van arbeid drukt dan dus de prijs, het loon, die men ervoor kan vragen. Netjes is het natuurlijk niet maar het is prima denkbaar om als groot bedrijf een overheid proberen te stimuleren om meer mensen binnen te laten op de arbeidsmarkt, om zo de prijs van arbeid te drukken en dus aantrekkelijker te maken voor bedrijven. Wanneer bedrijven zich dan daar gaan vestigen, scoort de politiek weer mooi door positieve economische cijfers (werkgelegenheid, belastinginkomsten). Er hoeft niet eens echt sprake te zijn van een samenzwering want ieder bedrijf dat de kosten wil zien te drukken kan simpelweg aanhaken bij de lobby van zo'n groot bedrijf of op eigen houtje een bijdrage proberen te leveren aan het vergroten van de concurrentie tussen werknemers.

Verdeel en heers
Maar goed, pas je dit 'concurrentie bevorderen' toe en doe je dit lang genoeg, dan zit diezelfde overheid dus met een onderling concurrerende bevolking die elkaar het licht in de ogen niet meer gunt. Binnen de kortste keren ontstaan er tegengestelde groepen. Zou er één grote massa werknemers ontstaan met alle neuzen dezelfde kant uit, die hogere lonen, betere omstandigheden en verlossing van de spanning eisen, dan kon dat wel eens de doodsteek zijn voor zowel die bedrijven als de overheid. De belofte van hogere lonen, als zoethoudertje, jaagt de bedrijven weer op stang en vertrekkende bedrijven komt de overheid duur te staan. Zo'n lobby zal dus in de tegenaanval moeten gaan, of hun verlies accepteren.

In zo'n situatie is het mechanisme dat achter cultuur-marxisme schuilgaat natuurlijk ideaal! Culturele afbraak had als doel om de revolutie teweeg te brengen, maar andersom kan dan natuurlijk ook! In plaats van afbraak stimuleer je dan juist culturele identiteiten die de massa juist fragmenteert! De breuklijnen kunnen dan praktisch oneindig zijn. Je hoeft als lobbygroep voor een organisatie niet eens alles zelf op te zetten, de bouwstenen liggen al paraat. De politiek komt dit ook goed uit want zij hoeven niet meer voor 'de massa' op te komen, maar kunnen zich verdelen over hun eigen identiteitsclubjes. De één is voor het belang van de vrouw, de ander voor de migrant en weer een ander kiest een geloof of een huidskleur. Gaat dat mis dan zet je in op seksualiteit of zelfs leeftijd, opties genoeg. Het enige wat vermeden moet blijven, is datgene wat al die clubjes zou kunnen verbinden.

Kijk eens aan, geen joods complot of antisemitische aantijgingen, geen geheime sigarenrokende clubjes uit op wereldverovering en het neerschieten van wereldleiders. Gewoon de belangen van bedrijven en die van politici verenigd, zodat beide kunnen floreren en geen last krijgen van democratie, revolutie of burgeroorlog. Gewoon heldere logica zonder lizard-people of Illuminati, of toch wel...?