2018 - Het jaar van schizofreen links en het doorgeslagen deugen

De heersende opvattingen van deuglinks
'De strijd om gelijkheid is nooit voorbij' is zo'n zin die bij ieder inwisselbaar figuur bij de genoemde partijen wel eens uit zijn of haar mond is gekomen. Het werd ook lukraak op zo'n beetje ieder sociaal-cultureel onderwerp toegepast. Of het nou ging om homoseksuelen, schoolprestaties, immigranten of vrouwen. Ze moesten er allemaal aan geloven. Het frappante van deze flank van links is dat zij er kennelijk van overtuigd zijn het individu hoog in het vaandel te hebben. 'Geloven in de eigen kracht,' hoor je de Rob Jetten's en Kees Verhoeven's luidkeels roepen terwijl ze hele groepen proberen te verheffen.

Wat deze groepen en politieke partijen met elkaar gemeen hebben is de drang naar onzinnig beleid. Het hoofddoel is niet het oplossen van een urgent probleem maar vooral laten zien hóe erg je een probleem vindt. Dat iedere poging al lovenswaardig is en ons dichter bij een oplossing brengt. Of het nou de 1000 miljard voor klimaat is, meer vrouwen aan de top, de 'beste reizigers' groet van de NS of de geldinzameling van Serious Request. Eventjes is het probleem héél belangrijk en 'moet er écht iets gebeuren' maar al snel loopt men tegen problemen aan en is één vrouw meer aan de top al een overwinning, een vliegtuigtaks van 7 euro een mooi begin, die ene migrant met een eigen zaak ineens hét succesverhaal en zoekt men het volgende agendapunt alweer op.

Wanneer je dan zegt dat de wijze waarop 'het probleem' wordt aangepakt onvoldoende of zelfs contraproductief is, ja dan heb je natuurlijk 'geen positieve houding', 'sta je niet open voor verandering', 'snap je het probleem van die groep niet' of 'zie je het toch écht verkeerd'.

Voorbeeld #1: Klimaat
Het beste voorbeeld is nog wel het gedoe rondom het klimaatakkoord. Waar links volledig vertrouwt op de klimaatonderzoeken en de '97% consensus', krijgen ze acute kramp als uit onderzoek blijkt dat ze het zonder kernenergie nooit gaan redden. Nee, op zo'n moment hebben we toch echt meer aan een positieve houding en vertrouwen in huidige en toekomstige technieken. Schotel je ze die 1000 miljard voor 0,00007 graden vermindering voor, dan gaat het er ineens om dat wij als Nederland maar een beperkte invloed hebben en wij 'in ieder geval ons steentje kunnen bijdragen'. Ga je daar uit coulance nog in mee en pas je dergelijke plannen op wereldwijde schaal toe, dan zie je dat je maar tot 0,005 graden minder opwarming komt. Niet lang na dat gezegd te hebben zakt je de broek spontaan af want dán ineens zei links-Nederland dit al sinds de jaren '60 en wilden 'wij' niet luisteren, het enige wat we nu nog kunnen doen is de schade beperken.

Waar dat dus op neerkomt is dat jij en ik verantwoordelijk worden gehouden voor het niet willen luisteren naar waarschuwingen van voor onze geboorte, en we nu maar moeten boeten voor de vorige generaties met een oplossing voor iets dat eigenlijk toch al te laat is om nog aan te pakken.

Voorbeeld #2: Immigranten en Ontwikkelingshulp
Dit geldt niet alleen voor klimaatmaatregelen. Ook bij vraagstukken omtrent immigranten en ontwikkelingshulp duikt eenzelfde soort schizofrene argumentatie op. Wij, de huidige generatie, hebben ineens een schuld tegenover andere landen. Het gaat dan voornamelijk om conflictgebieden als het Midden-Oosten en Afrika, maar bijna nooit meer over Indonesië. De aanwezigheid en invloed van Nederland in de eerste twee genoemde gebieden was al gering, maar dan komt de aap ineens uit de mouw! Nee, op dat moment zijn wij onderdeel van 'het Westen' en ineens medeverantwoordelijk voor de manier waarop Afrikaanse en Midden-Oosterse landen zijn opgedeeld met hun landsgrenzen, waardoor zoveel conflict is ontstaan. Snijdt dat argument geen hout, dan is Nederland (met zijn geringe uitstoot) ineens medeverantwoordelijk voor de klimaatproblematiek die in die gebieden aan het ontstaan is. Van een dorp zonder waterput tot een mislukte oogst, wij zijn medeplichtig.

Maakt men dan een analyse van de grootste problematiek en hoe het geld het beste kan worden besteed? Natuurlijk niet. Vandaag gaat het om anticonceptie in Ethiopië, dan weer om muggennetten in de Congo. Ach, geef toch ook een paar euro voor M'kumbé uit Angola die graag voetballer wil worden, want tussen al die kommer en kwel mogen we natuurlijk niet vergeten dat de droom van zo'n kind laten uitkomen toch óók heel belangrijk is!

Tegelijkertijd neemt diezelfde linkse kliek ook waar dat China het continent langzamerhand aan het leegroven is. In ruil voor infrastructuur en huisvesting voor Chinese arbeiders leggen ze de ene straat na de andere aan, moderniseren ze hele steden en schiet de levensverwachting omhoog. De prijs die ervoor wordt betaald is het 'voor een habbekrats' weggeven van de grondstoffen en een zwakke positie op de arbeidsmarkt voor de eigen bevolking, want die Chinese arbeiders werken harder, sneller en voor minder. Tsjah, daar sta je dan als links menneke een beetje euro's te schooieren voor de bouw van een school. Heeft het dan nog wel zin? Dat is natuurlijk niet de juiste vraag, zo moeten we natuurlijk niet denken. We hebben namelijk nog steeds de ondraaglijke schuld van ons koloniale verleden op ons.

Nederlander als kosmopoliet
En stel nou dat je toch mee blijft gaan in die gekte, lekker mee gaat deugen om van die schuldenlast af te komen en verantwoordelijkheid neemt voor wat het Nederlandse volk (of het Westen) allemaal heeft geflikt, hoor je dan (weer) bij het clubje deugers? Natuurlijk niet! You just activated my trap-card! De Nederlandse identiteit is namelijk maar een sociaal construct! Net als grenzen die 'volledig arbitrair' en 'slechts denkbeeldige lijntjes op een kaart' zijn!

Als kind van immigranten hier geboren? Klabats! Stempel op je geboorteakte en je bent net zo Nederlands als boerenkool met worst! Papa en mama moesten nog even een couplet van het Wilhelmus zingen maar dat doen we jou niet aan. Jij hebt namelijk zoveel geluk 'toevallig hier geboren te zijn', jij mag lekker als wereldburger bij gaan dragen aan een open en tolerante samenleving zodat mensen met minder geluk als jij óók die ervaring mogen delen. Het kosmopolitische denken duikt dan ineens op. 'De samenleving' is ineens de wereld en jawel, daar gáán we weer: de strijd om gelijkheid is nooit voorbij.