Timmermans begint de Algemene Politieke Beschouwingen met zuurlinkse tranen en een zwakke aanval op NSC

Wat volgde, was een aanval die hij had opgespaard voor de nieuwe sterspeler in het politieke veld: de NSC-fractie van Omtzigt. Timmermans ruikt bloed. Hij weet dondersgoed dat hij NSC zijn kant op kan lullen, vooral als ze de druk niet aankunnen. Zijn beschuldiging? NSC zou “slecht bestuur” leveren als ze instemmen met de asielcrisiswet van het kabinet. Hij noemt het “gevaarlijk” en is vooral boos dat asielminister Marjolein Faber de mogelijkheid wil onderzoeken om het parlement buiten spel te zetten. Ja, Timmermans, natuurlijk noem je dat gevaarlijk: je grootste nachtmerrie is een regering die eindelijk doorpakt op het asielprobleem zonder te buigen voor links activisme.

Hij richt zich direct op de NSC-fractie en citeert Omtzigt met "Nee, nee en nog eens nee", in de hoop wat spanning te creëren. Hij probeert zich nu als redder van de democratie voor te doen. Wat hij echter echt wil, is voorkomen dat Faber daadwerkelijk iets voor elkaar krijgt op het gebied van migratie. Want, laten we eerlijk zijn, een oplossing voor de asielcrisis past totaal niet in de linkse agenda die streeft naar open grenzen en massa-immigratie.

Timmermans hield zich niet in en probeerde zelfs zijn pijlen te richten op de btw-verhoging, waarbij hij krokodillentranen huilde over de impact op kranten. "Geen cent meer over voor de mensen die op je rekenen," jankt hij. Ja, dat is nou precies wat links het liefst doet: geld gooien naar mensen en sectoren die volledig afhankelijk zijn van subsidies en staatssteun, in plaats van echte oplossingen te vinden die werken voor iedereen.

Timmermans begint deze politieke beschouwingen zoals we van hem gewend zijn: met kritiek op alles wat rechts is, tranen over de zogenaamde ‘verdeling’ in de samenleving, en vooral veel geroep om verbinding, zonder ook maar één daadkrachtige oplossing te bieden. Het is precies dit softe, naïeve linkse denken dat Nederland in de problemen heeft gebracht. Gelukkig zijn er ministers zoals Faber die begrijpen dat er actie nodig is, en niet eindeloos gepolder en gemierenneuk in Brussel.

De strijd is begonnen, en Timmermans laat met zijn aanval meteen zien waarom hij de verkeerde keus is voor Nederland.