Democratie en D66 lijken steeds vaker een tegenstelling te zijn, een ongelukkig huwelijk waarin de beloftes van trouw aan het volk keer op keer worden gebroken. De recente escapades van staatssecretaris Hans Vijlbrief, die nu openlijk de Eerste Kamer chanteert omdat hij niet zijn zin krijgt, vormen het zoveelste bewijs van een partij die democratische principes aan de laars lapt wanneer het hen uitkomt. "Mijn weg of de snelweg," lijkt het nieuwe partijmotto.
Vijlbriefs dreiging om af te treden als de Eerste Kamer de sluiting van het Groninger gasveld uitstelt, is niet alleen een blijk van ongekende arrogantie, maar ook van een zorgwekkend gebrek aan respect voor het democratisch proces. Zijn ultimatum, uitgesproken terwijl de senatoren meer duidelijkheid eisen over de leveringszekerheid tijdens extreem koude winters, toont aan hoe diep de minachting voor tegengeluid binnen D66 zit ingebakken.
De kwestie rond de sluiting van het Groningerveld is complex en raakt aan nationale veiligheid, economische stabiliteit en de gerechtvaardigde belangen van de Groningers. Toch kiest Vijlbrief ervoor de senaat te gijzelen met zijn persoonlijke politieke lot, in plaats van te luisteren en samen naar een oplossing te zoeken. Zijn belofte aan de Groningers moet zeker nagekomen worden, maar niet ten koste van het zorgvuldig wegen van alle belangen.
D66, eens opgericht als de partij die de democratie wilde vernieuwen, lijkt nu vooral geïnteresseerd in het afdwingen van haar eigen agenda, zelfs als dat betekent dat de stem van de Eerste Kamer – en daarmee de stem van het volk – wordt genegeerd of zelfs gesmoord. De partij die ooit democratische hervormingen predikte, gebruikt nu chantage als politiek instrument.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Bij DDS staan we PAL voor Nederland, voor ons volk, en voor onze cultuur EN geschiedenis. Jij ook? Steun ons dan! Doneer aan DDS via BackMe en versterk ons pro-Nederlandse geluid. Want als jij dat NIET doet dan worden we totaal GESLOOPT door het kartel dat ons op alle mogelijke manieren wil vernietigen.
Deze situatie onderstreept niet alleen de noodzaak van een zorgvuldige afweging en een democratisch proces, maar ook de fundamentele vraag wat D66 nog betekent voor de Nederlandse democratie. Wanneer een partijlid, een staatssecretaris niet minder, dreigt met aftreden om zijn zin door te drijven, dan is het tijd om ons af te vragen of D66 de democratische waarden nog wel hoog in het vaandel heeft staan. Of is de partij verworden tot een club van dreiners en dreigers, die democratie enkel omarmt als het hen uitkomt?