Dienstplicht 2.0: Nederlandse Jongeren als pionnen in Ollongrens oorlogsspel
In een tijd waarin het politieke landschap steeds onzekerder wordt, slaat Defensieminister Kajsa Ollongren een nieuwe, onheilspellende weg in. Met een toon die doet denken aan vervlogen tijden van oorlog en verplichte militaire dienst, kondigt ze aan dat alle 17-jarigen in Nederland een dienstplichtbrief kunnen verwachten deze week. Maar deze keer is het niet zomaar een formaliteit; nee, Ollongren koppelt er volgend jaar een enquête aan met de vraag: "Welke bijdrage kan jij leveren?" Een vraag die ronduit schokkend is in de context van de huidige geopolitieke spanningen.
De schijn van verantwoordelijkheid en weerbaarheid die Ollongren probeert op te wekken, verhult een veel duisterder realiteit. We leven in een tijd waar oorlogen aan de grenzen van Europa woeden en de schaduw van het conflict met Rusland en Oekraïne alomtegenwoordig is. De gedachte alleen al dat onze jongeren, vers uit de schoolbanken, mogelijk ingezet kunnen worden in dergelijke conflicten, is ronduit verontrustend.
Decennialang heeft Defensie bezuinigingen doorgevoerd, en nu, wanneer de dreiging dichterbij komt, lijkt het alsof men op zoek is naar snel, goedkoop kanonnenvoer. De vraag die Ollongren stelt aan onze toekomstige generatie is niet alleen ongepast, het is een klap in het gezicht van elke ouder die hoopt op een vreedzame en veilige toekomst voor hun kind.
Laten we wel wezen: onze jongeren hebben enorm veel te bieden. Hun talenten, hun dromen, hun potentieel – dat is de ware bijdrage die zij aan onze samenleving kunnen leveren. Ze zijn niet slechts pionnen om te worden opgeofferd op het schaakbord van internationale politiek.
De schaamteloosheid waarmee deze plannen worden gepresenteerd, onderstreept een alarmerende bereidheid om Nederlandse jongeren te riskeren in conflicten die onnodig zijn en niet te winnen vallen. Het is een somber vooruitzicht dat ons herinnert aan de noodzaak van vredesgesprekken en de-escalatie, een oproep die door de huidige demissionaire regering schijnbaar wordt genegeerd.
In plaats van onze jeugd te motiveren voor militaire dienst in een tijd van toenemende spanningen, zou onze focus moeten liggen op het bouwen van bruggen, niet het voorbereiden op oorlog. Ollongrens voorstel is niet alleen een stap terug in de tijd, het is een gevaarlijke gok met de levens van onze toekomstige generaties. Het is hoog tijd dat we deze richting heroverwegen en ons inzetten voor een toekomst waarin onze jongeren kunnen bijdragen aan de samenleving op manieren die hun leven verrijken, niet bedreigen.
