-Sid Lukkassen- Rechts Verzet: Stop de Linkse Doodscultus!

Het hoofddoel is om een leven vorm te geven naar vrijheid, schoonheid en waarachtigheid. Denk bijvoorbeeld aan een antieke stad als Rome, met statige architectuur, prachtige tempels, inspirerende standbeelden, weelderige tuinen, indrukwekkende fonteinen en poelen waar men bezinning en verkoeling vindt. Met genoeg politieke wil en bouwmaterialen, zouden een dergelijke esthetiek en architectuur verwezenlijkt kunnen worden. Met AI kan het al aardig visueel worden gemaakt. 

De reden dat ik hierover begin, is omdat de sfeer van de omgeving inwerkt op het gemoed van degene die er verblijft. We hebben een alternatief nodig op de grauwe rattenkooien van de postmoderne metropool, en dat vinden we in klassieke beschavingen die blaakten van zelfvertrouwen en levenslust. In de postmoderne hedendaagse stad is alles van glas en beton, meestal ingericht met goedkope en oncomfortabele wegwerpmeubels. In onze hedendaagse steden hangt een grauwe sfeer op straat: in het beste geval een sfeer van anonimiteit, in het slechtste geval van intimidatie en straatgeweld. 

Neem het voorbeeld van kasteel Hohenzollern in Duitsland. Deze middeleeuwse vesting werd in de negentiende eeuw herbouwd met industriële productietechniek. Waar het om gaat is dat we streven naar eeuwige idealen, van schoonheid en verheffing, die in elke tijd in een eigen vorm tot uiting kunnen komen. 

We lijken dit te zijn vergeten in een tijdperk dat op massaliteit is gericht: massa-immigratie, massasteden, en natuur die voor mensen ontoegankelijk wordt gemaakt. Een wandeling mag al niet, want stikstof. Het vloeit allemaal voort uit linkse ideeën die ons ziek, zwak en misselijk maken, depressief en ongelukkig: ideeën die we op de rechterflank kennelijk zijn gaan aanvaarden als ‘normaliteit’. Onze weerstand is niet krachtig, niet ferm genoeg, en hopelijk kan die vergelijking met een prachtige antieke stad – als een lokroep naar hoe het leven ook zou kunnen zijn – levenslust en weerbaarheid opwekken. 

Alleen al dit alles, wat ik nu heb benoemd, maakt ons totáál anders dan links. Want links heeft het namelijk nodig om zich tegen de ander af te zetten, om een eigen identiteit te manifesteren. Het hele discours over LGBTQ-emancipatie, bijvoorbeeld, heeft alléén zin tegen de achtergrond van een ‘heteronormatieve’ cultuur, die ‘onderdrukkend’ zou zijn. De islam moet zich voortdurend afzetten tegen de Westerse decadentie en tegen de ‘invasiemacht’ Israël, om te dealen met de frustratie dat men volgens de openbaringen van Mohammed het uitverkoren volk is, maar toch zwaar achterloopt op het Westen op allerlei vlakken, zoals economisch en wetenschappelijk. 

Links houdt voortdurend een verhaal over zwakkeren: over zielige minderheden, zielige dieren en de zielige natuur. Dit alles heeft uitsluitend betekenis tegen een achtergrond van een ‘burgerlijke’, ‘kapitalistische’ en ‘koloniale’ maatschappij waar men tegen ageert. 

Het slaat echter nergens op, want de goede feiten uit de koloniale geschiedenis – zoals de heldendaden van Michiel de Ruyter, Willem Barentz en Piet Hein – worden al niet meer onderwezen. Het Nederlandse volk weet niet eens meer wie onze koloniale helden zijn en wat het kolonialisme ons gebracht heeft. Niettemin worden er steeds universiteiten bezet en gesloopt vanwege een koloniaal verleden waarmee men onvoldoende zou hebben afgerekend. Links strijdt letterlijk tegen een spook. 

De filosofie van links is een anti-filosofie. Tegen de industrie, tegen rationeel denken, tegen geld verdienen: het is een doodscultus, daarom spreken ze ook zo trots over ‘de-growth’. Maar wij, op rechts, hebben een helder beeld van waar we zelf heen willen. Wij hebben links niet nodig om een eigen koers uit te zetten. Wij weten wat ons inspireert. Anders dan links, zijn wij niet parasitair. 

Op rechts putten we namelijk energie uit positieve bronnen, zoals de filosofie van Aristoteles, die ons inzicht verschaft in het ontplooien van karakterdeugden. Wij hebben een eigen klassieke esthetiek, en anders dan links hebben wij geen anti-esthetiek nodig. Want dat is de ware aard van die piercings, tatoeages en dat blauwe haar. Het zijn verzetskenmerken tegen de ‘burgerlijke’ of ‘christelijke’ opvatting dat het lichaam sacraal is, een heiligdom dat onaangetast moet zijn. De linkse esthetiek is eigenlijk niet mooi, maar is tóch populair geworden omdat links zoveel macht heeft vergaard.

Dat links zoveel macht over de cultuur heeft gekregen, komt doordat rechtse mensen doorgaans verdraagzaam zijn, en linkse mensen doorgaans onverdraagzaam. Dat heeft ermee te maken dat rechtse mensen van nature zelfverzekerder zijn en meer individualistisch. Als een ander iets doet dat niet conform het eigen gedrag of gedachtegoed is, dan voelt een rechts persoon zich hierdoor niet direct uitgedaagd. Want men gaat er vanuit dat men zichzelf ook wel kan redden, los van de groep. Linksen zijn groepsdieren: zij hebben het voortdurend nodig om te peilen wat anderen om hen heen willen en verlangen, zodat ze niet buiten de groep vallen. Rechtse mensen zijn veel minder bang om buiten de groep te vallen, omdat ze er vanuit gaan dat ze zichzelf alsnog zullen kunnen bedruipen.

Maar dit zelfvertrouwen op individueel niveau, heeft rechtse mensen decadent gemaakt. Ze zijn veel te traag op gang gekomen, om zich te organiseren als groep, omdat dit niet in hun aard zit. Inmiddels heeft links ongeveer alle sleutelposities ingenomen. Qua cultuur en beleid en zelfs al bij grote bedrijven als Disney en Netflix. Geert Wilders (PVV) probeert wanhopig zijn kabinet naar rechts te trekken, maar slaat zijn handen stuk op de betonnen muur van het institutioneel cultuurmarxisme. En hoewel er zo nu en dan tekens zijn dat ‘woke’ weer wat gas terugneemt, blijft het een patroon van eb en vloed waarbij rechts steeds meer grond verliest aan links. 

Op rechts probeert men het op individueel niveau op een akkoordje te gooien met het systeem, in plaats van zich publiekelijk uit te spreken tegen de afschaffing van cash geld, de afschaffing van vuurwerk, het normaliseren van zelfscans, enzovoorts. Je moet de slaafse uitvoerders van het systeem aanspreken in de publieke ruimte, de confrontatie niet uit de weg gaan, want anders daalt het idee steeds verder in dat het allemaal maar ‘normaal’ is. Precies zoals de schrijftafelmoordenaar in de tijd van Stalin. Die kon ook zeggen: “Als ik het niet doe, doet een ander het, bevel is bevel, just doing my job.” Maar aan de passieve instemming van de gedweeë uitvoerder, ontleent het ontmenselijkende en totalitaire systeem, haar ontmenselijkende en totalitaire kracht. Dus wees niet laf – wees moedig, en confronteer!

Als vanzelf komen we dan op de klassieke vraag: “Wie is eigenaar van de productiemiddelen?” We kunnen wel een prachtig idee hebben om een schitterend gebouw te ontwerpen, of een mooie tv serie op te nemen die onze visie op het leven uitdraagt. Als links ons echter op elke straathoek de gereedschappen uit handen slaat om ook maar iets esthetisch of economisch voor elkaar te krijgen, dan wordt de ideeënstrijd toch helaas een grimmige strijd. Niet omdat we dit willen, maar omdat het ons wordt opgelegd. De Raad van State noemt een website als De Dagelijkse Standaard bijvoorbeeld ‘anti-democratisch’. Het is niet meer te ontkennen dat Nederland is veranderd in een totalitair regime. Óf je ziet dit onder ogen, óf je kijkt laf weg. 

De Berlijnse Muur, het IJzeren Gordijn en de Sovjet-Unie gingen ten onder doordat burgers een parallelle economie buiten de staatsbureaucratie hadden opgebouwd. Vanuit een autonoom eigenaarschap van productiemiddelen, ontstond er dus ook ruimte om tegen de overheid in te denken. Maar vandaag de dag, wordt aan alle kanten bijgehouden welke artikelen je leest en zelfs wat je gezichtsmimiek is tijdens het lezen. De technologie is zó verfijnd ons leven binnengedrongen, dat het letterlijk onmogelijk is om nog omhoog te komen als je jezelf niet aan de linkse ideologie conformeert. Dit is ook waarom CBDC, CO2-budgetten en de Digitale Identiteit worden ingevoerd. Zodat het niet meer mogelijk is een parallelle economie op te bouwen buiten de overheidseconomie, waardoor er ook geen bronnen meer zijn voor een parallel discours buiten het overheidsdiscours.

Dit brengt ons terug tot de kern van onze strijd. Zelf vind ik het geen probleem dat een ander per se blauw haar wil dragen, of een dieet van krekels, tofu en soja volgt, of alleen nog maar cashloos wil betalen met apps waarbij letterlijk alles aan elkaar gekoppeld is – van OV-chipkaart tot bankrekening tot telefoonnummer (wat dus het voorstadium is van een sociaal kredietsysteem op Chinese leest). Het wordt een probleem, omdat die ander dat aan mij wil opdringen. Direct, via wetten, maar ook indirect, via nudging. “Betaal gewoon met je telefoon, probeer het!” wordt rondgeschald in de bus. Juist hierom is het actieve confronteren in het alledaagse leven zó ontzettend belangrijk. Verzet je actief! Wie dit niet doet, heeft minder recht van spreken in discussies over de koers van dit land.

Tot slot komen we op het begrip ‘conatus’ van Spinoza. Een super belangrijk begrip. Conatus staat voor ‘dat wat iets maakt tot dat wat het is’. Het is de totaliteit van onze karakterstructuur, die weer gelijkstaat aan onze individuele ziel. Want ga maar na: hoe kan het zijn dat bij een specifiek boek, dat de één dit boek helemaal uitleest, bijna vanaf het begin gegrepen raakt, gebiologeerd welhaast, terwijl een ander het getergd in de hoek werpt na enkele pagina’s? Er is kennelijk iets in de lezer zelf, iets in zijn of haar karakter, dat voorafgaat aan het lezen en maakt dat dit specifieke boek wel of niet met diegene resoneert. Dit “iets” is de totaliteit van waarden en voorkeuren die je in het leven aanhangt. Waarom een bepaald verkiezingsprogramma je aanspreekt en waarom je een ander verkiezingsprogramma afwijst. Waarom bepaalde woorden, beelden en gedragingen bij je in de smaak vallen of juist niet – dit alles vloeit voort uit de individuele conatus, het kernbeginsel van de eigen, individuele ziel. Empirische data, proefondervindelijk bewijs, komt er pas bij kijken wanneer alle existentiële zaken al zijn bepaald, en dit bepalende is dus de conatus. 

Het doel van een debat is dus ook meestal niet om de ander te overtuigen, maar om de conatus van de toeschouwer die nog geen kant heeft gekozen, te doen ontvlammen, te doen herkennen en te doen ontwaken. Daarom streven de linkse machthebbers er ook met man en macht naar om onze rechtse publicaties zo onzichtbaar mogelijk te maken (voor meer hierover lees mijn boek: De greep op de publieke opinie).

Als we dit begrijpen, snappen we dat we links dus niet hoeven te haten. Onze strijd gaat niet over haat. Onze strijd gaat erover dat de linkse en de rechtse conatus in dit leven zulke wezenlijk andere dingen nastreven, dat het bijna niet binnen dezelfde publieke ruimte is te huisvesten. Eigenlijk is het niet meer mogelijk om binnen hetzelfde sociale contract te leven. This World literally ain’t big enough for the both of us. 

Hoe eerder we hiernaar gaan handelen om ons eigen culturele universum te scheppen, gericht op het goede, het schone en het ware – in overeenstemming met onze eigen conatus – hoe beter dat het is.