Het doen en laten van de ECB blijft niet alleen boeiend,
maar is ook belangrijk voor ons allen. Vandaar dat ik alweer over deze bank begin in het kader van rente en
inflatie. Is de bank daarin goed bezig? De hoofd econoom van de ECB Philip Lane zegt in het
FD van 17 oktober “het is mijn plicht te leren van deze episode.” Dat is heel
mooi gezegd. De reputatie van de bank kreeg een forse deuk als hoeder van
prijsstabiliteit maar Lane denkt dat de inflatie niet lager was geweest als de
renteteugels eerder waren aangetrokken.
Dat zou ik ook zeggen in zijn geval. De ECB was erg
laat met de renteverhoging en volgde op afstand de Fed ter bestrijding van
inflatie. Klaas Knot dacht net als Lane ten onrechte dat de inflatie kortdurig
zou zijn. De ECB wilde niet snel ingrijpen in de fragiele economie in 2021 en
2022 uit angst voor recessie. Er is geen recessie, maar de faillissementen in
ons land zijn qua aantal inmiddels aanzienlijk. Belangrijk is dat we ons
realiseren dat de ECB een per definitie politieke instelling is. Daarmee bedoel
ik dat de ECB een onmogelijke taakopdracht heeft om een gemiddelde rente te
bepalen die voor alle 27 lidstaten bevredigend is. Dat lukt uiteraard niet.
Daarbij komt dat vooral gekeken wordt hoe de rente uitpakt voor de zwakke
broeders in de unie. Dus voor hen zo laag mogelijk houden. Het gevolg was dat
de beleggingen omhoog knalden. Beleggers in Nederland werden letterlijk slapende rijk zonder te hoeven afrekenen met
de fiscus: als een van de weinige landen zijn hier vermogenswinsten onbelast.
Maar degenen die niet beleggen hadden en hebben het zuur door hoge inflatie.
Gevolg: toename van de ongelijkheid en toename van de voedselbanken. Met dank
aan de ECB.
Zo laag mogelijk de rente houden betekende het
langdurig grootschalig opkopen van schulden van die zwakke landen. Dat noemen
we Quantitative Easing. Dat zorgde voor lage rente maar via deze monetaire
financiering (= geld in de markt pompen) zorgde het ook voor inflatie. Philip Lane is een jokkebrokje als hij de inflatie
enkel wijt aan een reactie op
Covid, doorberekening van loonstijging en aan
hogere energieprijzen. De inflatie was voordien al hoger door het ECB beleid.
De ECB zit nu opgescheept met een berg schuldpapier op de balans van zwakke
landen waar de bank graag van afwil. Maar het gevolg van het verkopen van de
schulden is nu precies omgekeerd: de rente gaat omhoog, de inflatie gaat
omlaag. Dilemma, want rente omhoog betekent recessie gevaar. De ECB wil de inflatie op 2% brengen. De
inflatie is nu 4,6% dus nog lang niet op het gewenste niveau. De ECB kan dus
slechts heel geleidelijk de schulden van de balans verkopen aan beleggers op
straffe van recessie, terwijl de grootste economie van de EU te weten Duitsland
het zwaar heeft. De ECB staat voor een onmogelijke balanceer act.
De conclusie is dat de ECB een instelling is met een
onmogelijke taakopdracht, een eerste klas brokkenmaker in de EU. De bank zorgt
voor ongelijkheid en recessie en inflatie gevaar, maar dat zul je van
jokkebrokje Philip Lane natuurlijk niet horen.
Frits Bosch is econoom en socioloog. Hij is tevens auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”. Zijn meest recente boek is Kakfaistan.