Black Lives Matter, White Lives Matter, All Lives Matter
“Twee White Lives Matter-extremisten zijn woensdag veroordeeld tot 6 maanden cel voor projecties met discriminerende teksten op openbare bouwwerken, zoals op de Erasmusbrug in Rotterdam tijdens de jaarwisseling twee jaar geleden. De straf is gelijk aan de eis van het Openbaar Ministerie”, schrijft Haro Kraak in De Volkskrant.
Tjonge, dus de jongens die White Lives Matter op de Erasmusbrug projecteerden zijn “extremisten”. Eén, twee, drie, vier – bij het vierde woord zitten we al in de partijdige verslaggeving door De Volkskrant.
Vinden Haro Kraak en De Volkskrant de Amsterdamse demonstraties voor “Black Lives Matter” van enkele jaren geleden (waar zelfs de burgemeester aan meedeed) ook “extremisten”? Waarschijnlijk niet. Vindt de rechtbank Rotterdam die de jongens voor de tekst “White Lives Matter” veroordeelde dat? Waarschijnlijk ook niet. Waarom White Lives Matter dan wel?
Kennelijk hebben De Volkskrant, Haro Kraak en de rechtbank Rotterdam iets tegen witte mensen. Anders is toch onverklaarbaar dat Black Lives Matter wel kan en White Lives Matter niet?
Yellow Lives Matter
Het roept ook de vraag op wat het oordeel moet zijn over bijvoorbeeld een tekst als Yellow Lives Matter? Waarschijnlijk slaan De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam daar ook niet op aan. Waarom? Waarschijnlijk zien zij frasen als Black Lives Matter en Yellow Lives Matter als emancipatorische kreten en alleen White Lives Matter als een uiting van schandalig racisme. Maar bewijzen De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam daarmee niet dat zij zelf in ban verkeren van een racistische opvatting? De opvatting namelijk dat alleen witte mensen niet voor hun eigen achtergestelde status mogen opkomen maar zwarte mensen en gele mensen wel?
Anti-blank racisme en zelfhaat
Waar komt dit anti-blank racisme vandaan? Ik heb daar veel over gelezen, maar, ondanks die pogingen tot het doorgronden van dit fenomeen, ben ik daar nog steeds niet achter. Men kan zeggen: het is zelfhaat. De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam zijn in de ban van zelfhaat.
Ik spreek van “zelfhaat”, want De Volkskrant is blank (“wit”, zullen de wokies zeggen).
Kraak is zelf blank.
De rechtbank Rotterdam is blank.
En kennelijk is er een moment gekomen waarop deze mensen zijn gaan denken: “we moeten onszelf zo gaan haten dat we onszelf moeten gaan ‘discrimineren’”.
Discrimineren wil namelijke zeggen het maken van een onderscheid waar dat niet verantwoord is. En ten aanzien van de verdeling van rechten tussen zwart blank (of, zoals de wokies willen: zwart en wit) zou geen verschil moeten zijn. Maar dat verschil maken zij dus wel. Dus discrimineren zij. Waarom?
Zelfhaat is het antwoord. In het werk van de Franse filosoof Pascal Bruckner wordt dit uitvoerig onderbouwd. Zie zijn La tyrannie de la pénitence: essai sur le masochisme occidental (2006), Un coupable Presque parfait: la construction du bouc émissaire blanc (2020), maar vooral ook Un racisme imaginaire: islamophobie et culpabilité (2017). In dat laatste boek wordt ook haarfijn uitgelegd hoe ons hele antidiscriminatie-activisme wat nu ook de rechtbanken in de greep krijgt op een verkeerde voet is gestoeld. Van dat laatste boek bestaat ook een Engelse vertaling: An Imaginary Racism: Islamophobia and Guilt (2018).
Het antwoord van De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam
Nu weet ik ook wel wat het antwoord is van De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam op mijn kritiek. Het is het antwoord dat zij op elke vorm van redelijke kritiek geven. Dat antwoord is: “maar die jongens zijn extreemrechts, antisemitisch, neonazistisch, fascistisch, racistisch”. Enfin, de hele riedel wordt van stal gehaald. De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam zien zichzelf als vrome strijders tegen “extreemrechts”. Tegen fascisme. Tegen nazisme. Die jongens die White Lives Matter op de Erasmusbrug in Rotterdam projecteerden zijn (neo)nazi’s en weliswaar is dat nu nog een klein groepje, maar je moet er op tijd bijzijn. Voordat het te groot wordt om nog bestreden te kunnen worden.
Oké, ik ga daar even for the sake of argument in mee. Niet dat ik dat echt denk, want wat ik echt denk is dat het hier om marginale groepjes gaat. Inderdaad, niet een echt groot gevaar. En ja, ik heb die boeken over de jaren dertig gelezen. Meer en beter zelfs dan De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam dus bespaar mij uw literatuurtips. Maar ik ga for the sake of argument mee in het argument dat ook de “Erasmusbrug-extremisten” verkeerde ideeën hebben omdat het helemaal mijn hoofdpunt, het gevaar van antiblank racisme, niet onderuit gaat. Immers mijn antwoord op De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam is: zorg dat je deze “extreemrechtse” groeperingen geen kans geeft om groter te worden. En die kans geef je hen wél door hen discriminatoir te behandelen. Immers dan toon je door je eigen gedrag aan dat zij in feite wel een punt hebben. Waar geen extreemrechts bestaat stimuleer je het dan. Dat kunnen De Volkskrant, Kraak en de rechtbank Rotterdam niet willen?
Dus – ik herhaal nu – als je vindt dat “Black Lives Matter” kan. Als je vindt dat “Yellow Lives Matter” kan. Dan moet je ook vinden dat “White Lives Matter” kan.
Paul Cliteur is de schrijver van “De wet op de politieke partijen, de democratie en het partijverbod”, in: Nederlands Juristenblad, 10 2 2023: https://scholarlypublications.universiteitleiden.nl/handle/1887/3677503
