Goede Vrijdag: Het Kruis als de Troon van de Liefde

Goede Vrijdag is goed, niet omdat het lijden van Christus op zichzelf iets goeds is, maar omdat uit dit lijden het grootste goed is voortgekomen: onze verlossing. Wat op het eerste gezicht een nederlaag lijkt, is in werkelijkheid de ultieme overwinning van de liefde. “Door zijn striemen zijn wij genezen” (Jesaja 53,5).

De profeet Jesaja beschrijft de Messias als de lijdende dienaar, “veracht en van mensen verlaten, een man van smarten, vertrouwd met ziekte” (Jes. 53,3). Christus heeft dit lijden niet slechts ondergaan, maar bewust op Zich genomen, uit gehoorzaamheid aan de Vader en uit liefde voor ons.

Op Goede Vrijdag daalt God Zelf af in de diepten van ons menselijk lijden. Jezus, ware God en waarachtig mens, heeft elke pijn gevoeld: lichamelijk, psychisch, geestelijk. Hij werd verraden door een vriend, bespot door soldaten, onschuldig veroordeeld, en als een misdadiger gekruisigd. En toch bad Hij: “Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen” (Lucas 23,34).

Op Golgota wordt het kruis verheven, en het wordt tot een altaar waarop het Lam Gods Zichzelf offert. Tegelijk is het ook een troon: hier regeert Christus als Koning, gekroond met doornen, zijn macht uitgedrukt in overgave, zijn heerschappij in liefde.

De heilige Augustinus schreef: “De dood van Christus was de dood van de dood.” Door Zijn vrijwillige offer heeft Jezus de straf gedragen die wij verdienden door de zonde. Hij werd voor ons tot zonde (vgl. 2 Kor. 5,21), opdat wij gerechtvaardigd zouden worden voor God. Dit is het mysterie van de verlossing.

Onder het kruis staat Zijn Moeder, Maria. In stilte deelt zij ten volle in het lijden van haar Zoon. Haar hart wordt doorboord, zoals Simeon had voorspeld (vgl. Lucas 2,35). En toch vlucht zij niet. Zij gelooft. Zij blijft. Haar aanwezigheid is een getuigenis van standvastige liefde en vertrouwen—ook wanneer alles duister lijkt.

Goede Vrijdag is niet alleen een herdenking, het is een uitnodiging: om onze zonden te erkennen, om ons hart opnieuw te richten op Christus, om te begrijpen wat het Hem gekost heeft om ons te redden. In de liturgie van deze dag, wanneer wij in stilte het kruis vereren, worden wij uitgenodigd om niet slechts met woorden, maar met ons hele leven te zeggen: “Heer, ik houd van U.”

Zoals de Romeinse hoofdman uitriep bij het zien van Jezus’ dood: “Waarlijk, deze mens was een Zoon van God!” (Marcus 15,39), zo mogen ook wij in verwondering knielen.

Goede Vrijdag is geen einde, maar een doorgang. Het zaad moet sterven om vrucht te dragen (vgl. Joh. 12,24). In de duisternis van deze dag groeit al de hoop van Pasen. Maar het is een stille hoop, een hoop die wacht. En in dat wachten leren wij geloven—niet met onze ogen, maar met ons hart.

Moge deze Goede Vrijdag ons opnieuw brengen tot het hart van het geloof: het Kruis. Want daar, aan dat ruwe hout, is de liefde zichtbaar geworden tot het uiterste toe.