Windhandel: wetenschappelijke en politieke integriteit

Naast wetenschappelijke bestaat ook politieke integriteit. Binnen het klimaatdebat lijken deze uit elkaar gegroeid. Wetenschappelijk integriteit behelst volgens mij objectiviteit op basis van waarnemingen, metingen en berekeningen volgens de regelen der kunst, en onafhankelijk van wat politiek correct wordt geacht. Dit vergt meer moed dan verondersteld. Hoe makkelijk staat men immers in het huidige debat niet klaar met denigrerende termen zoals ‘denier’ en ‘flatlander’ om gezond verstand weg te zetten? Dit laat alleen maar onmacht zien; gebrek aan argumenten.

Dit laatste is het geval zoals de meetreeksen en onderzoeken aantonen. Het blijkt maar weer eens niet verstandig om zich op voorhand en met veel PR–geweld vast te pinnen op een hypothese die decennia geleden door Al Gore, de milieubeweging en verweesde Marxisten als apostelen, als wetenschappelijke waarheid werd uitgevent. Thans leggen betrouwbare meetreeksen de bijl aan de wortel van deze hypothese van substantiële menselijke invloed op het klimaat. De resultaten van decennialange onderzoeken wereldwijd wijzen in een heel andere richting. Het viel te verwachten dat de politiek eenzijdige en dus tot mislukken gedoemde klimaatmodellen van het IPCC in AR5 die de politieke leiders – en honderden miljoenen burgers – zo veel angst inboezemden, thans zijn gelogenstraft. Er is geen twijfel mogelijk dat natuurlijke invloeden op klimaatveranderingen die van de mens tot een veel bescheidener proportie dan verondersteld, terugdringen.

Het resultaat is dan ook dat de diverse partijen die de catastrofale opwarming met zo veel ongegrond blijkende verve hebben uitgevent, nu gezichtsverlies dreigen te lopen, verlies aan inkomsten en verlies van macht. Deze partijen, verenigd in het Eco Industrieel Complex, zullen zich op hun toekomst moeten bezinnen, wanneer van het goede nieuws van het uitblijven van een catastrofale opwarming kond wordt gedaan. Maar het IPCC, de milieubeweging en de duurzaamheidsindustrie zullen hun gelijk met hand en tand verdedigen. Ik vrees een status quo, tenzij de burger/belastingbetaler zich weet te bevrijden uit de tentakels van het Eco Industrieel Complex en zijn stem verheft om zijn elementaire burgerrecht om zelf te beslissen op te eisen na decennia te zijn voorgelogen.

De tactiek van de milieubeweging is dan ook om dit moment van de waarheid zo lang mogelijk uit te stellen door het permanent poneren van alarmistische, maar valse beweringen. De halve academisch wereld verspilt zijn tijd met onderzoeken naar weerlegging van deze valse beweringen. Niemand komt op het idee om de wetenschappelijke onderbouwing van dergelijke beweringen vooraf te eisen van de milieubeweging en haar ter verantwoording te roepen. Niemand lijkt de maatschappelijk ontwrichtende werking door deze tactiek van de milieubeweging in de gaten te hebben. Velen blijven, zich deemoedig verontschuldigend, hangen in het misplaatste geloof in haar integriteit. Het moge duidelijk zijn dat deze integriteit inmiddels ver te zoeken is.

Waarom verkwanselt de milieubeweging haar eertijds opgebouwde geloofwaardigheid? Het antwoord kun je zo complex maken als je maar wilt, maar het is tot banale termen te herleiden. Het is een bekend gegeven dat de mens evolutionair geneigd is alert te zijn op gevaar. Dit zit zo diep in de menselijke geest verankerd dat het makkelijk is om angst op te roepen door ongegronde angstaanjagende beweringen, zoals catastrofale opwarming, te verkondigen. Geavanceerde reclametechnieken maken hier sinds jaar en dag gebruik van. Al Gore had dit feilloos in de gaten, evenals de toen zieltogende milieubeweging. De handen waren snel ineengeslagen en duurbetaalde PR–bureaus deden de rest. Het geld stroomde binnen en de macht en rijkdom namen toe zowel van Al Gore als van de milieubeweging die weer terug was op het politieke toneel.

Toen verschenen ook de verweesde Marxisten en Maoïsten te tonele na de val van hun wereldbeeld. Hun aansluiting bij de milieubeweging bracht een geheel tegenovergestelde, namelijk anti–kapitalistische, agenda in, maar de symbiose werkt perfect getuige het subsidiebeleid van duurzame energietransitie die deze machinerie op kosten van de belastingbetaler thans smeert.

Inmiddels leven wij in een maatschappij waarin de belastingbetaler wordt gedwongen de planeconomische utopie van het communisme van weleer te financieren en waaraan maatschappelijke en wetenschappelijke integriteit ondergeschikt is gemaakt. Net als in de voormalige Sovjet Unie profiteert de planeconomische duurzaamheidsindustrie van de onuitputtelijke subsidiestroom en wordt de belastingbetaler in het gareel gehouden door indoctrinatie, alarmisme en desinformatie.

Ik had gehoopt dat men had geleerd van een vergelijkbare symbiose tussen industrie en nazisme in het vooroorlogse Duitsland, en dat in de Sovjet Unie. De geschiedenis herhaalt zich echter maar al te makkelijk in het zicht van geldelijk gewin en macht.

Het maatschappelijk draagvlak voor het Energieakkoord is veel minder dan de belanghebbende partijen willen doen geloven. Deze misvatting weerspiegelt de ivoren toren van zelf toegedichte morele superioriteit waarin de milieubeweging zich waant. De toenemende discrepantie tussen het maatschappelijke draagvlak op grond van wetenschappelijke bevindingen en de door de milieubewegingen uitgedragen desinformatie, zegt veel over de kracht van het zegevierend gezond verstand van de kiezer.

Dit geeft hoop en de geschiedenis bewijst dit ook keer op keer. Het gaat immers niet alleen om cijfers, maar om het gevoel dat de burger ervaart bij de ondemocratische beslissingen en de valse belofte van, in dit geval, gratis energie. Het boek Windhandel van de hand van FD–journalisten Siem Eikelenboom en Jorinde Schrijver legt het misbruik dat het Eco Industrieel Complex van de burger/belastingbetaler maakt, met de huidige minister mede als exponent, bloot. Feitelijk is het (Nederlandse) energiebeleid in handen van een beperkte kliek subsidieslurpers die slechts uit is op geldelijk gewin door gebruik (zo niet misbruik) te maken van de bestaande regelingen, de naïviteit van de overheid en de ongefundeerde klimaatdoelstellingen door Brussel opgelegd. Het resultaat is een spoor van faillissementen.

Dat zich sociaal noemende partijen als GroenLinks, de PvdA c.s. zich zo onkritisch lenen voor dergelijke praktijken, vind ik verbijsterend. Ik sta objectiviteit voor omdat de kiezer hier recht op heeft. Dit recht wordt thans met voeten getreden door het Eco Industrieel Complex. Het westerse Eco Industrieel Complex is m.i. geen haar beter dan de oligarchische praktijken in vele landen in de wereld, die ons met weerzin vervullen. 

Aldus Jeroen Hetzler.    

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.