Het Euroversum

Terwijl de euro door het taaie verzet van de Duitse Bundesbank de zes griezeligste weken van haar bestaan tegemoet gaat, proberen de Eurocraten krampachtig de indruk te wekken dat op elk moment de EU middels de ECB de grote alles oplossende Bazooka in zal kunnen zetten.

ECB-president Draghi sprak in een speech vorige week dreigende taal, die de aanwezige beurskenners meenden niet anders te kunnen interpreteren. Want hoe weinig de financiële markten de Eurocraten ook nog vertrouwen: de uitspraken van voorzitters van Centrale Banken worden immer op een goudschaaltje gewogen. Gewoonlijk vereisen ze door hun in orakeltaal gestelde vaagheid de noodzaak in normale communicatie te worden omgezet. Ditmaal echter lijken de woorden weinig anders te zijn geweest dan een hartekreet, een vrome wens zo u wilt. Ook bij zijn collega's van de ECB is van een nieuw plan in de lijn van Draghi's suggestie niets bekend.

Financiële markten
De euro moet de komende zes weken door zien te komen, aangezien er tot de uitspraak van het Duitse Constitutionele Hof in Karlsruhe (gepland op 12 september) geen beweging vanuit het ESM mogelijk is, en Duitsland weigert akkoord te gaan met de wens van de ECB om een hernieuwd opkoopprogramma voor Spaanse en Italiaanse schuldpapieren te starten. Een klassieke patstelling is het gevolg, waarin de euro is overgeleverd aan de ruwe werkelijkheid van de financiële markten. Slechts ongefundeerde uitspraken van allerhande irrelevante hotemetoten (zoals Draghi, Hollande en Monti) weerhouden de markten nog hun plicht te doen, en het vonnis over Spanje te voltrekken.

Maar, de markten aarzelen. Want de leugenachtigheid van de Eurocraten is spreekwoordelijk geworden, en short gaan als de Bazooka wordt ingezet leidt waarschijnlijk tot groot financieel verlies. Het chicken-game in volle glorie. Toch dringt voor beide zijden de tijd. De markten kunnen grof geld verdienen door vóór 12 september Spanje op de knieën te dwingen, en zij hebben de middelen. De EU heeft als probleem onze Griekse vrienden, die weer eens op een acuut geldtekort afstevenen.

Griekenland
Niemand weet exact hoeveel geld de Grieken nog in allerlei potjes hebben verstopt, maar gisteren kondigde een Griekse staatssecretaris aan, dat de bodem van de geldvoorraad in zicht is. 20 Augustus is de uiterste datum, maar een eerder default is niet onmogelijk. Er wordt al gesproken over de noodzaak van een derde Griekse bailout. Een ineenstorting van Griekenland - met alle bijkomende gevolgen van dien - zal het startschot voor de wolvenroedel zijn zich op Spanje te storten, dat het onder druk als de afgelopen weken maximaal nog een dag of twintig kan volhouden. Korter, naar alle waarschijnlijkheid.

Kortom, het wordt heel krap allemaal.

De vertegenwoordigers van de verschillende Duitse regeringspartijen zijn ondertussen unaniem in hun afwijzing van de door de zuidelijke staten gewenste aanpak, en het feit dat bondskanselier Merkel wegens vakantie afwezig is versterkt merkwaardig genoeg de Duitse positie. Deze week werden eerdere uitspraken van de Duitse minister van Economische Zaken door Juncker - het hoofd van de Eurogroep - nog sterk bekritiseerd, maar de Duitsers hebben de rijen gesloten, en hebben Juncker de volle laag gegeven. Omineus. In Duitsland wordt men al enige tijd steeds zenuwachtiger, en niet zonder reden. Inclusief alle garanties staat de Duitse staatsschuld ondertussen op een astronomische 300% van het GDP. (Die van NL - inclusief garanties - moet ondertussen ook de 100% ruim gepasseerd zijn!).

ECB
Morgen komt het bestuur van de ECB bij elkaar, en hoogst vermoedelijk zal Draghi nu iets proberen te verzinnen om zijn woorden van vorige week minder hol te laten lijken. Wat dat zijn zal? Niemand die het weet, maar als blijkt dat Draghi inderdaad - zoals ik dit weekend stelde - slechts zijn reputatie op het spel heeft gezet, kunnen we vrijdag vuurwerk op de financiële markten verwachten.

-----

Onderstaande is deel van een dialoog uit het Transgalactisch Liftershandboek (Douglas Adams, 1978), een boek dat zowel het genre Science Fiction als de maatschappij in het algemeen parodieert. De hoofdpersonen hebben zojuist de man die het Universum regeert gevonden. Hij bevindt zich, samen met zijn kat, in een eenzame hut op een verlaten planeet. Ze komen er achter dat het regeren van het Universum nog zo slecht geregeld niet is.

De overeenkomst met het eigen wereldje van de Eurocraten is treffend. Met één verschil: de Eurocraten denken dat wat zij doen uit zal maken. In Brussel dient nog een pijnlijke les geleerd te worden.