Was gat in ozonlaag ook overdreven eco–alarmisme?

Beginnend herstel ozonlaag.

Onlangs meldde het KNMI dat het gat in de ozonlaag zich – eindelijk – herstelt.

KNMI:

De ozonlaag begint de eerste tekenen van herstel te tonen. Uit internationaal onderzoek blijkt dat de ozonlaag op weg is de komende decennia te herstellen dankzij de maatregelen tegen de uitstoot van ozonafbrekende stoffen.

De Wereld Meteorologische Organisatie (WMO) en de Verenigde Naties (VN) concluderen dit in het uitgebreide wetenschappelijk assessment van de ozonlaag dat elke vier jaar verschijnt.

De ozonlaag die de aarde beschermt tegen schadelijke ultraviolette UV-straling, is dunner geworden door het gebruik van CFK’s. Deze gassen werden vorige eeuw gebruikt in onder meer koelkasten en spuitbussen. De ozonlaag is zo ernstig aangetast dat iedere winterperiode de ozon in een deel van de atmosfeer boven de Zuidpool compleet wordt afgebroken. Rond 2000 bereikte dit zogenaamde ozongat zijn grootste omvang.

Doordat sinds de jaren tachtig wereldwijd maatregelen zijn getroffen, is de uitstoot van ozonafbrekende inmiddels stoffen met 90 procent gereduceerd. Het effect van dit zogenaamde Montreal–protocol is nu zichtbaar. De ozonafbraak is tot stilstaan gebracht en de ozonlaag lijkt zich nu langzaam te herstellen. Onderzoekers hebben de afgelopen jaren namelijk aanwijzingen gevonden dat de hoeveelheid ozon voor het eerst iets is toegenomen, in lijn met de verwachtingen.

Lees verder hier.

Het Montreal–protocol wordt altijd ten voorbeeld gesteld aan het Kyoto–protocol, dat de terugdringing van de antropogene uitstoot van CO2 beoogt. Nu de wereldleiders (minus die van China, India en Duitsland) binnenkort weer in New York bijeenkomen met de bedoeling om een politieke impuls te geven aan de onderhandelingen over een verlenging en uitbreiding van het Kyoto–protocol (hetgeen, zoals ik al zo vaak heb geschreven, niet zal lukken), wordt het Montreal–protocol door verschillende instituten als aanmoediging voor de conferentiegangers weer in het zonnetje gezet. 

In de afgelopen decennia heeft het eco–alarmisme ons op een breed menu van milieurampen getrakteerd, die geen van alle werkelijkheid zijn geworden. Denk bijvoorbeeld aan DDT, woestijnvorming, zure regen en Waldsterben, stilstand dan wel vertraging van de Golfstroom met alle nare klimatologische gevolgen van dien, enz. enz.

Het ozongat werd echter in het algemeen serieus genomen, zelfs door degenen die kritisch staan ten opzichte van het eco–alarmisme. Maar in enkele niches van de wetenschappelijke wereld werd er altijd nog wel twijfel gekoesterd aan de samenhang tussen CFK's en de omvang van het ozongat.

Onder de titel, 'The Ozone Hole Isn’t Fixed. But That’s No Worry', schreef Matt Ridley in 'The Times'. 

The risk from extra UV light is just one of the dangers that have been overplayed by the eco– exaggerators.

The ozone layer is healing. Or so said the news last week. Thanks to a treaty signed in Montreal in 1989 to get rid of refrigerant chemicals called chlorofluorocarbons (CFCs), the planet’s stratospheric sunscreen has at last begun thickening again. Planetary disaster has been averted by politics.

For reasons I will explain, this news deserves to be taken with a large pinch of salt. You do not have to dig far to find evidence that the ozone hole was never nearly as dangerous as some people said, that it is not necessarily healing yet and that it might not have been caused mainly by CFCs anyway.

The timing of the announcement was plainly political: it came on the 25th anniversary of the treaty, and just before a big United Nations climate conference in New York, the aim of which is to push for a climate treaty modelled on the ozone one. ...

Vervolgens gaat Matt Ridley in op allerlei narigheid die in de loop der tijd aan het gat in de ozonlaag is toegeschreven. Bij nader inzien bleken dat nagenoeg allemaal ongefundeerde verhalen te zijn (evenals dat bij het klimaat'probleem' het geval is).

The motive for last week’s announcement was to nudge world leaders towards a treaty on climate change by reminding them of how well the ozone treaty worked. But getting the world to agree to cease production of one rare class of chemical, for which substitutes existed, and which only a few companies mainly in rich countries manufactured, was a very different proposition from setting out to decarbonise the whole economy, when each of us depends on burning carbon (and hydrogen) for almost every product, service, meal, comfort and journey in our lives.

The true lesson of the ozone story is that taking precautionary action on the basis of dubious evidence and exaggerated claims might be all right if the action does relatively little economic harm.

However, loading the entire world economy with costly energy, and new environmental risks based on exaggerated claims about what might in future happen to the climate makes less sense.

Lees verder hier of hier (achter betaalmuur).

PS,

In zijn uiterst boeiende boek, 'Nader bezien', beschrijft Huib van Heel tal van voorbeelden van eco–alarmisme. Aanbevolen!

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.