Waarom u wel stemt op... de Libertarische Partij

Links wil dat oplossen door bijvoorbeeld geen nieuwe straaljagers te kopen, maar wil absoluut niet tornen aan subsidies voor cultuur of arme landen. Rechts wil die straaljagers dolgraag, maar wil dan graag wat inleveren op uitkeringen en het subsidiecircus.

In een coalitieland als Nederland krijg je dan de bizarre situatie dat iedereen een kleinere overheid wil, maar omdat beide kanten van het politieke spectrum hun stokpaardjes niet willen inleveren komt er altijd een compromis waarbij geen enkele hobby het hoeft te ontgelden. Dus straaljagers én hoge uitkeringen, drie televisiezenders én extra snelwegen. Met als onontkoombaar resultaat, maar dat is voor de huidige politici niet zozeer hún probleem, een oplopende staatsschuld.

Staatsschulden zijn in een democratie de meest geniepige wijze van financieren. Je consumeert nu ten bate van je achterban, en schuift de rekening door naar kinderen die nog niet eens mogen stemmen. Schulden maken is daarmee voor politici de ideale manier om wél de lusten, maar niet de lasten te hoeven dragen. Een ouder die de spaarpot van zijn kinderen leegt om er drank en sigaretten van te kopen wordt gezien als een minkukel. Een politicus die de facto hetzelfde doet wordt herkozen. Het kan verkeren, zou Brederode zeggen.

Dat stelen uit die spaarpot en het belenen van je kinderen gaat lang goed, maar er komt natuurlijk een moment dat de schulden onhoudbaar worden. En dat moment is in vrijwel heel Europa aangebroken. 

Het is jammer voor zowel links als rechts, maar er gaat hoe dan ook een einde komen aan de hobbies. Het feest is voorbij, wat rest is een enorme berg rommel die opgeruimd moet worden. 

De feestgangers geven evenwel niet thuis bij het opruimen. Het is een feit dat de bestaande partijen allemaal belangenclubs zijn, die meer oog hebben voor de baantjes van hun leden dan voor het landsbelang. Er is in dit land geen hoge ambtenaar te vinden zonder partijkaart op zak, geen burgemeester zonder partijlidmaatschap, geen gesubsidieerde instelling zonder een (oud-)politicus in het bestuur. En al die belangen worden gediend. Het is immers moeilijk om 'nee' te zeggen tegen vrienden, zeker als het om het uitdelen van andermans geld gaat.

En daar komt dan de Libertarische Partij om de hoek kijken. Noem ons vuilnismannen, noem ons curatoren, noem ons heel politiek correct interieurverzorgsters, maar er is maar één partij die vuile handen wil maken en de boel daadwerkelijk wil opschonen en uitmesten. Niet omdat de LP geen vriendjes heeft binnen het subsidiecircus, maar omdat het een partij is met een fundering op principes.

De LP is een principiële partij. Een partij die door heeft dat het systeem niet meer functioneert, dat we als de wiedeweerga grote schoonmaak moeten houden. Dat er zonder aanziens des persoons opgeschoond moet worden, dat ieder dubbeltje belastinggeld niet twee, maar wel tien keer omgekeerd moet worden alvorens het wordt uitgegeven.

Niet omdat dat zo lekker bekt op kekke posters met oranje lijntjes onder de woorden, niet omdat het zo fijn in oneliners te vatten is, maar omdat het in de genen zit. Omdat het ons principe is dat belastingheffing zo veel mogelijk voorkomen dient te worden. 

Stel, uw belangrijkste wens is dat de zondagsrust gehandhaafd moet blijven. Dan is er voor u maar één keuze: de SGP. De zondagsrust is voor hen heilig. De SGP zal in geen enkel geval een wet goedkeuren die deze zondagsrust teniet doet, ook niet als ze in ruil daarvoor een ministerspost, of een burgemeesterspost in Amersfoort krijgen. Principes zijn belangrijker dan korte termijn winst.

Zoals de SGP haar zondagsrust als heilig huisje heeft, zo heeft de LP de aversie tegen overheidsuitgaven en de daar onlosmakelijk aan gekoppelde belastingheffing als keihard principe. Dat klinkt wat rigide, maar als er één partij is waarvan je vooraf weet dat die nooit voor een zich uitbreidende overheid zal stemmen, nooit voor een lastenverhoging en nooit voor nog meer nieuwe wetjes, al dan niet afkomstig uit Brussel, dan is het de LP.

Wat de SGP is voor de zondagsrust, dat is de LP voor belastingverlaging. En dat is nu precies waar Nederland zo dringend behoefte aan heeft: verlaging van de lasten. De overheid is niet de aanjager van de economie, maar juist een blok aan het been van die economie. Een blok dat telkenmale groter wordt.

De meest gehoorde kritiek die de LP over zich heen krijgt is dat haar uiteindelijke doelstelling, het zo veel mogelijk afschaffen van de overheid, een brug te ver zou zijn. 'Ja, de overheid moet kleiner, maar helemaal afschaffen gaat te ver'. Die kritiek is meer dan begrijpelijk, en of deze al dan niet terecht is daar kunnen we uren over debatteren. Als u belooft de afwas te doen stel ik mijn huis en bescheiden wijncollectie daar graag voor ter beschikking.

Maar iedere aanhanger van de Libertarische Partij, en dat worden er gelukkig steeds meer, zal je kunnen vertellen dat die einddoelen van de LP voorlopig totaal nog niet in beeld zijn. Er wordt wel eens een filosofisch getint debat over gevoerd, maar veel verder dan dat gaat het niet. De volgorde is helder: eerst de boel saneren, alle overbodige overheidstaken wegnemen bij de overheid, de boel financieel op orde krijgen (en nee, dat kan niet binnen de EU) en dan zien we wel hoe we verder gaan. Tegen die tijd is er alle ruimte om te discussiëren of de grenzen open kunnen, of de politie geprivatiseerd moet worden en meer van dat fraais. Tegen die tijd kunt u ook weer VVD stemmen als u toch weer een meer socialistische koers wenst. 

Voor het zover is zal er nog heel wat water door de Rijn stromen. En tot die tijd kan iedereen die met ons van mening is dat de lasten nu eens écht verlaagd moeten worden, dat het blok aan het been dat overheid heet écht fors verkleind moet worden heel goed terecht bij de Libertarische Partij.