Bedreigde diersoort?
Oh, dear, voor de fatsoenspolitie me afvoert: ik bedoel moslims of de islam niet te vergelijken met dieren, maar ik vind de toon van
dit opinieartikel nogal lijken op de blijdschap waarmee milieubeschermers het overleven van een bedreigde diersoort vieren. Twee islam-deskundigen jubelen - hier en daar zelfs in bloemrijke taal - over de transformatie die de geloofsbeleving vooral onder jongere moslims zou doormaken.
Maar er is ook een hoopgevende ontwikkeling gaande. Naast de extreem orthodoxe gelovigen zijn er moslims die zich van hun geloof afkeren en is er een derde, groeiende groep van jonge moslims die wel inspiratie vinden in het geloof, maar die de islam op een veel individuelere manier beleven dan hun ouders. We noemen ze 'de calvinistische moslim'.
(...)
Voor jongeren die van de puur orthodoxen maar al te vaak te horen krijgen dat het onmogelijk is om je islamitische identiteit te handhaven in een seculiere omgeving kunnen mannen als Mbarki een voorbeeld zijn. Ze zijn bovendien een wapen tegen radicalisering. Door je eigen verantwoordelijkheid te benadrukken, de islam niet als schild en zwaard te nemen maar als kompas, maakt vijandigheid plaats voor nieuwgierigheid. De omgeving is dan niet meer het gevaar op de loer maar 'de onbekende' die het de moeite van het verkennen waard is.
Voor het gemak lezen we over het grenzeloze wensdenken heen (voor deze calvinistische moslims zouden alle mensen gelijk zijn voor Allah, ook als ze homo zijn, en is het niet aan stervelingen daarover te oordelen). Laten we aannemen dat er inderdaad zo'n geloofsbeleving in opkomst is, dat islam daadwerkelijk grefo gaat. En dat de meer bevindelijke omgang met Allah, zoals de auteurs beweren, in ieder geval geen frisse aanwas van ISIS-strijders betekent.
Stel dat dat allemaal waar is, waarom wordt het stuk dan afgesloten met:
Als de calvinistische moslim meer invloed zou krijgen, kan dat de redding zijn van de islam.
Ik wist niet dat de islam redding nodig had, zeker niet met het oog op de recente successen van onze ISIS-vrienden. En ik wist ook niet dat deze mogelijke redding in zichzelf goed is, terwijl de auteurs dat suggereren door het woord 'redding' te gebruiken, in plaats van de zinsnede 'kan dat het voortbestaan van de islam betekenen', of iets van gelijke strekking. 'Redding' is normatief. Redden is goed.
Dat moeten de deskundigen natuurlijk helemaal zelf weten, maar apart is het wel. Islamapplaudisanten, zoals ten minste
één van de auteurs, staan namelijk vaak aan de progressieve kant van de geschiedenis. Het zijn dezelfde mensen die geloven in de mythe van de poldertaliban en denken dat de gereformeerde inwoners van Staphorst net zo abject en gevaarlijk zijn als ISIS-strijders. Maar als moslims zich ineens gereformeerd gaan gedragen, moeten we onze handen daarvoor stuk klappen, terwijl grefo's sinds jaar en dag als progressieve schietschijf fungeren. Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik ruik walmende hypocrisie.
