Waarom het privéleven van politici ertoe doet

Diederik Samsom leek tijdens de campagne van vorig jaar een ware family man, een ideale schoonschoon, een geweldige en betrokken vader van twee kinderen. Het leverde hem net geen plek in het Torentje op, maar het scheelde niet veel. Het zorgvuldig opgebouwde imago had hij te danken aan zijn campagneteam, dat Samsom met zijn vrouw en kinderen in een spotje liet figureren. Het imago van Samsom vóór dat filmpje was niet al te best: men zag hem als een kille niets en niemand ontziende Greenpeace-activist.

Het privéleven van Samsom werd functioneel ingezet. Toen bekend werd dat Samsom ging scheiden en de media er verslag van deden, werd er meteen schande gesproken. De media verdedigden zichzelf: hallo, family man Samsom gebruikte zelf zijn gezin in een verkiezingsspotje, dan mogen wij nu schrijven dat hij gaat scheiden. Politici liggen onder een vergrootglas, alles wat zij doen wordt uitgebreid beschreven door politiek verslaggevers. Dat geldt dus ook voor hun privéleven, zeker als ze het zelf gebruiken als een wapen in de strijd om de gunst van de kiezer.

Wie niet wil dat er over zijn privéleven wordt geschreven, moet vooral geen politicus worden. Wie er nog steeds niet van overtuigd is dat journalisten gewoon moeten kunnen schrijven over het privéleven van politici: Samsom praat vandaag met Eva Jinek in De Telegraaf uitgebreid over zijn privéleven: hij spreekt over de ruzies die hij had met zijn vrouw, over zijn gehandicapte dochter van 12 die lijkt te begrijpen waarom haar ouders zijn gescheiden en hij vertelt ook wanneer precies hij op de kinderen past en wanneer zijn ex-vrouw dat doet.

Samsom kiest de grootste krant van Nederland om uitgebreid te vertellen over zijn privéleven. Hij had ook 'nee' kunnen zeggen toen Jinek hem vroeg naar zijn privéleven. Dus kom nu niet aan met het argument dat het privéleven van politici privé zou moeten blijven. Politici staan dolgraag in de schijnwerpers, en als het moet halen ze hun familie erbij. Daar schamen ze zich totaal niet voor. Journalisten en bloggers moeten er dus gewoon zoveel over schrijven als zij willen. De kiezer smult ervan (een politicus is namelijk ook maar een mens), de journalist houdt er een boterham aan over (mogelijk zelfs met beleg) en de politicus heeft er baat bij dat hij wordt gezien als een mens in plaats van een politicus.

Waarom anders is vicepremier Lodewijk Asscher ineens zo publiekelijk en zoveel bezig met zijn gezin? Hij bouwt aan zijn imago, net als Samsom, en al die andere politici die graag in de schijnwerpers staan. Zo is het, en niet anders. Laten we niet krampachtig proberen het privéleven en het politieke leven van politici te scheiden van elkaar, zeker niet als politici er zelf maar wat graag mee te koop lopen.