Vergankelijkheid en ideologie

Ideologieën komen en gaan in de menselijke geschiedenis. Vaak hebben ideologieën de eigenschap dat ze destructief zijn behalve voor de bedenkers en de profiteurs ervan. Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Ideologieën brengen geen vrede, rust of vooruitgang, maar louter verduistering en haat. Ideologieën negeren feiten en wetenschappelijke ontwikkelingen of ze produceren een stelsel van pseudo-wetenschappelijke ‘leerstellingen’ om de schijn van objectieve rechtvaardiging te wekken. Leugens en desinformatie helpen hierbij d.m.v. krachtige PR.

Met de zoveelste klimaatconferentie in zicht is het goed om de balans op te maken van 40 jaren indoctrinatie van de klimaatideologie die door diversen in het leven werd geroepen en door de klimaatalarmistische brigade wordt uitgevoerd. Het past om hierbij de grote lijnen te volgen en niet te verzanden in detaillistisch steggelen over honderdsten van graden Celsius, tienden van millimeters zeespiegelstijging, aantallen ijsberen, biodiversiteit en wat al niet dies meer zij.

De grote lijnen vertellen ons een verhaal van grote triomfen door de wetenschap op gebieden als medische vooruitgang, meer welvaart voor grotere groepen van de wereldbevolking, stijging van voedselproductie, terugdringing van honger en armoede in weerwil van een snel stijgende wereldbevolking. En ga zo maar door.

Van de doemboodschappen van Malthus, Rachel Carson, Paul Ehlich, het Rapport aan de club van Rome is weinig heel gebleven. De milieubeweging haakte gretig in op dit doemdenken om zich een bestaansreden te verschaffen, maar heeft weinig anders dan een spoor van desinformatie getrokken tot op de dag van vandaag, die ons dagelijks leven verpest en vergalt zonder dat hier een reden voor is. De ideologie van het alarmisme heeft niets anders gepresteerd dan een onjuist gebleken hockeystickgrafiek, een 'Inconvenient Truth' vol wetenschappelijke fouten, verziekt natuurbeheer, mislukte klimaatmodellen, misleidende en vooringenomen uitspraken in de 'Summaries for Policymakers", en bovenal een diep gewortelde angst bij kinderen en een 'moral panic' die de ontplooiing van de Westerse beschaving in gevaar brengt.

Dit alles beziend is de tijd aangebroken om de wetenschap de ruimte terug te geven die des wetenschaps is, een eind te maken aan de alarmistische brigades en een eind te maken aan het verstikkende Eco Industrieel Complex dat ons leven tot in alle uithoeken is gaan beheersen en onze beschaving bedreigt. Onze maatschappij wordt steeds meer beheerst door angst voor politieke incorrectheid, angst voor de toorn van alarmisten, angst voor niet bestaande rampen en door slaafse volgzaamheid na 40 jaren van een opgedrongen ideologie. Nuchtere kritiek bij de brede massa lijkt geheel zoekgeraakt en criticasters worden monddood gemaakt of gedemoniseerd. In dit klimaat is elke discussie even zinledig als het overtuigen van IS-jihadisme voor andere gedachten. Ooit dreven de ideologie van het nazisme en het marxisme als een verpestende walm over de wereld en maakten vrijheid van denken onmogelijk. Thans is deze opgevolgd door de klimaatideologie en de alarmbrigade als vazal.

Het moge duidelijk zijn dat definitief een einde moet worden gemaakt aan deze ideologie en dat de macht van de milieubeweging wordt teruggebracht tot de proportie waartoe zij ooit in het leven werd geroepen. Hiermee bedoel ik zuivere wetenschappelijke argumenten als tegenwicht voor mogelijke ontsporingen door de industrie. Dit is geen strijd tussen kapitalisme en marxisme, maar een harmonieus samengaan en overleg. Dit is thans volkomen zoekgeraakt sinds het opstappen van Patrick Moore bij Greenpeace in 1986. Door het afwijzen sindsdien van goede wetenschapsbeoefening en deze te vervangen door een cultuurmarxistische ideologie is onze beschaving afgegleden naar het domein van angst, leugens, desinformatie en enghartig slaafse politiek bang voor de milieubeweging zoals in de dagen Lysenko onder het Stalinistische bewind.

Er is niets verhevens aan deze ideologie van zogenaamde duurzaamheid die hele bedrijfstakken als de visserij kapot maakt en in gevaar brengt, de belastingbetaler tot onmogelijke financiële offers dwingt, supermarkten met zelfbedachte keurmerken als MSC en FSC onder druk zet en onze beschaving kapot maakt. Zo vernielde Greenpeace ook het werelderfgoed van de Nazca-tekeningen en gooit stenen op de zeebodem die een gevaar vormen voor de vissers. Democratie is in deze hoek volkomen zoek geraakt.

De conclusie moge zijn dat burgers en politici tot hun nuchtere verstand moeten terugkeren en de macht van de alarmbrigade breken. Men hoeft alleen maar nee te zeggen en hen eventueel voor de rechter te dagen om schade te claimen. Zo simpel zou het moeten zijn.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.