Taliban loyaal en efficiënt, tegenstanders niet

De aanval door de Taliban op het Inter-Continental Hotel in Kabul brengt wederom een pijnlijke realiteit aan de oppervlakte: de Afghaanse veiligheidstroepen maken zonder de ISAF geen schijn van kans tegen de Taliban. De berichtgeving over de incompetentie van president Karzais veiligheidstroepen is talrijk en ondubbelzinnig. Maar wat is nu de oorzaak van de suprematie van de Taliban tegenover het Afghaanse leger?

Sinds de opkomst van de Taliban onderscheidden zij zich op twee belangrijke punten van alle tegenstanders: zij zijn loyaal en efficiënt. Hun tegenstanders zijn dat niet.

De Soviet Unie trok zich in 1989 terug uit Afghanistan en liet een getraumatiseerde en verscheurde anarchie achter. In de periode tussen 1989 en 1996 zijn er in Afghanistan meer doden gevallen dan tijdens de tien jaar durende Russische bezetting. Het was vanaf 1994 de Taliban die in deze totale wanorde geleidelijk enige vorm van orde creëerde. In tegenstelling tot alle andere milities beschikte de Taliban over een ‘door god gegeven’ sharia. Dit religieuze rechtssysteem beschikte als enige over genoeg legitimiteit voor het scheppen van orde. De goddelijke legitimatie gaven de Taliban een grote aantrekkingskracht en voorzag zijn leden in een ongeëvenaard fanatisme en loyaliteit.

De Taliban onderscheidden zich destijds ook van andere milities in hun efficiëntie met geld. Zij waren in staat om met weinig geld, veel voor elkaar te krijgen. Door sterk beleefde trouw aan de sharia en 'vroomheid' was persoonlijke zelfverrijking bij de Taliban zelden aan de orde. Dit had als resultaat dat geld zowaar gebruikt werd waar het voor bedoeld was, destijds een waar nationaal novum.

Deze verschillen tussen de milities en de Taliban destijds, gaan ook op voor de regering Karzai en de Taliban anno 2011. De Taliban zijn nog steeds loyaal en efficiënt en hun tegenstanders zijn nog steeds doordrenkt van nepotisme, clanloyaliteit en corruptie. De loyaliteiten van individuele leden van regering Karzai en individuele leden van het veiligheidsapparaat, liggen niet bij een verenigd en veilig Afghanistan. Clanloyaliteit is altijd latent of manifest aanwezig en verhindert de noodzakelijke samenhang die nodig is om de Taliban te weren.

De internationale gemeenschap doet zijn best om regering Karzai ondanks zijn gebreken zelfredzaam te maken. Maar tenzij deze even loyaal en efficiënt wordt als de Taliban, is dit slechts uitstel van executie. Het wordt duidelijk dat de inspanningen van de internationale gemeenschap op lange termijn geen bijdrage zullen leveren aan een Westengezind Afghanistan. Hieruit volgt dat ‘voor internationale veiligheid’ geen geldig argument is voor de steun aan deze oorlog. Er is wel een ander weinig gehoord, met taboe beladen argument: uit trouw aan Amerika. Het is met name in progressieve kringen diep weggezakt hoeveel Europa aan de V.S. verschuldigd is. Het is immers de V.S. die voor ons WO1, WO2, en de koude oorlog in ons voordeel heeft beslist.

De Nederlandse inspanningen in Afghanistan zullen dankzij de incompetentie van regering Karzai op lange termijn weinig tot geen effect sorteren. De hoop op resultaten die bijdragen aan internationale veiligheid zijn ongeldige argumenten voor verdere steun aan de missie. Trouw aan de beschermheer van de vrije wereld is dat echter wel.