Stop de watjesmaatschappij van de linkse troetelaars, en leve Jo Frost

De Nederlandse maatschappij anno 2015 lijkt te vervallen in een zoetsappig My Little Pony-sprookje. We moeten weer hard durven zijn!

Er is weer eens heibel in het sociaal-democratische Nederlandse deskundologenland: de Britse Jo Frost, die sinds afgelopen week aan Nederlandse ouders tips geeft hoe ze met lastige kinderen moeten omgaan, ligt onder vuur. Met de hashtag #stopjofrost voeren twee ziedende dames een campagne tegen de Britse opvoedkoningin:

Tegenstanders van nanny Jo zijn via Twitter de actie #stopjofrost begonnen. Ze kregen bijval, onder anderen van orthopedagoog Mariëlle Beckers en kinderpsycholoog Tischa Neve [...]. Beckers en Neve zetten vraagtekens bij de methode van straffen en belonen die Frost hanteert. Neve: ,,[... W]e weten uit onderzoek dat straffen en time-outs inzetten op de langere termijn schadelijke gevolgen heeft. Ook voor de band tussen ouder en kind.'' [...]

Beckers: ,,Als het kind huilt, moet je het volgens Jo Frost negeren. Terwijl het zijn ouders dan juist hard nodig heeft. Liefde en begrip moeten de basis vormen van de opvoeding. Binnen duidelijke kaders.''

Ik denk dat de 'kinderpsycholoog' en de 'orthopedagoog' wel oprecht zullen menen dat Jo Frost "gestopt" moet worden, want de Britse dame brengt iets naar Nederland dat niemand hier in lange tijd vertoond heeft: gehardheid. Frost ziet als geen ander dat een omiskenbaar deel van de opvoeding is dat kinderen moeten leren dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen. Dat ze er op sleutelmomenten wel eens helemaal alleen voor zouden kunnen staan.. en ook dat het leven soms hard en onvergeeflijk is. Je zal hard moeten werken en zelf altijd het beste gedrag moeten tonen. Doe je dat, dan word je beloond. Doe je dat niet, dan is het leven tijdelijk even wat minder aangenaam.

De opvoedingstips van Jo Frost van ouders aan kinderen zijn een spiegel van het dagelijks leven van volwassenen.

Maar mevrouw Neve en mevrouw Beckers willen kennelijk niet dat kinderen al van jongs af aan leren dat het leven vol tegenslagen zit. Wel dat alle kinderen een jeugd krijgen waarin niemand hen vertelt dat je in het leven moet doorbijten als het lastig wordt. Waarin alles met een knuffel wordt beantwoord, en straffen een misdaad is. Zelfs als het kind vervelend of zelfs onuitstaanbaar is.

Geen wonder dat je dan een maatschappij vol emotionele wrakken kweekt; mensen die in hun volwassen leven al bij het minste of het geringste zuchtje tegenwind in elkaar zakken, vanwege het feit dat niemand ze ooit heeft geleerd dat niemand een recht heeft op gelukkig zijn: je eigen geluk zal je zelf moeten scheppen. Soms hoef je het alleen maar uit de lucht te grijpen, maar soms zal je het met een pikhouweel moeten uithouwen uit een berg. Met klagen en gezeur kom je nergens, maar Neve en Beckers moedigen aanstelleritis juist volmondig aan. Dat werkt averechts.

Dat laatste is dus precies wat Jo Frost probeert te voorkomen. Je moet van je kinderen houden, maar wanneer ze er gewoonweg een potje van maken moet je ook hard durven optreden tegen de mormels die het soms kunnen zijn. De knuffels, liefde en nachtzoentjes zijn er alleen als ze braaf zijn. Uitspraken van dat kaliber zijn in Nederland momenteel nog vloeken in de kerk, maar hopelijk komt daar spoedig verandering in. Al dan niet met behulp van Jo Frost.