Slechte buren en goede grappen

Wat is er zo grappig aan slechte buren? Alles, tenminste, als je er niet naast woont.

Mac en Kelly hebben alles: een fijn huis in een nette buurt, een schattige baby, een vast inkomen, en nog net genoeg energie en jeugdigheid om op zijn tijd aan het verstikkende harnas van middelmatigheid te ontsnappen – met de hulp van wat stimulerende middelen en pogingen tot wilde seks. Behoorlijk cliché, en het begin van de Bad Neighbours roept dan ook een sterk gevoel van déja vu op. Dat stuntelende prille gezinnetje, dat zo zijn best doet niet burgerlijk te zijn, maar waarvan die pogingen nog voor de voordeur stranden op de klippen van vermoeidheid en verantwoordelijkheid.

Hoe burgerlijk ze precies zijn, wordt pijnlijk duidelijk wanneer op een goede dag het perceel naast hen wordt betrokken door een studentenvereniging. Een bedreiging voor hun toch al schaarse nachtrust – of een kans op een tweede jeugd? De (ineens niet meer zo) jonge ouders besluiten zich progressief op te stellen, wat aanvankelijk lukt, maar na een zoveelste nacht vol bonkende bassen en hormonaal gekrijs, slaat het roer om en begint een met steeds zwaarder geschut gevoerde oorlog tegen hun hedonistische schuttingdelers.

David O. Russell maakt van dit niet bijster originele gegeven een fijn ontsporende, intelligente screwball komedie, onder aanvoering van Seth Rogen, Rose Byrne, Zac Efron (Teddy) en Dave – het jongere broertje van – Franco (Pete). Het in aanleg voorspelbare verloop van de film (de ruzie loopt immer hoger op, de vastberadenheid aan beide kanten groeit, de gebruikte tactieken worden steeds smeriger, de sfeer almaar grimmiger) blijft verrassen door geestige dialogen, inventieve grappen en grollen en bij vlagen hilarische slapstick. De timing van Rogen behoeft geen krans, maar ook Amerika’s perfecte schoonzoon Zac Efron ontpopt zich als een komisch talent – ook met kleren aan is hij de hele film het aanzien meer dan waard.

De humor is venijnig, soms ronduit grof en af en toe misschien een beetje flauw, maar dat mag de pret niet drukken. Scènes als die met de uit de auto gestolen airbags (jammer dat de trailer de verrassing wegneemt), een heerlijk stuntelig man-tot-bijna-man gevecht tussen Mac en Teddy, en de ‘ultimate battle’ die het einde van de oorlog tekent, maken heel veel goed.

Bad Neighours is rijk gelardeerd met beelden van feestende, voornamelijk bloedmooie, studenten, die in hun kunstzinnigheid doen denken aan dezelfde soort scènes in Spring Breakers, dat op een nog nihilistischer wijze de oppervlakkigheid en schoonheid van de hedendaagse Amerikaanse jeugd viert en becommentarieert. Russell heeft niet de intentie zijn kijkers te verrijken of bezwaren met een moralistische boodschap – of het moet zijn dat voor iedereen de tijd van feesten op een goed moment voorbij is. Maar anderhalf uur vermaak is zeker geen slecht doel – vooral als dat doel, wat deze kijker betreft althans, ook wordt bereikt.