Schuld en boete

‘De vervuiler betaalt’, is de veelgehoorde slogan waarmee de milieubeweging de aandacht van zichzelf afleidt en de argeloze burger/energieconsument schuld aanpraat. Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Het is hoe je vervuiling definieert. Laten wij kijken naar een drogreden, die men nogal eens tegenkomt:

Kerncentrales kunnen niet worden gefinancierd als de Staat niet garant staat voor een eventuele grote ramp met nationale gevolgen met een kerncentrale.

Dit is de misvatting die aldoor opduikt en die ongefundeerde angst inboezemt over de risico’s van kernenergie. Het komt uit de koker van de qua PR en in psychologische misleiding meest doorknede twijfelbrigade van de afgelopen 40 jaar: de milieubeweging.

Het is namelijk niet zo dat investeerders zich niet wagen aan kernenergie vanwege het ontbreken van overheidsgaranties ingeval van ongelukken en dus te verwachten aansprakelijkheid, zoals de schrijver ten onrechte stelt. Deze garanties gelden immers ook niet voor chemische bedrijven e.d. althans niet waar het niet verwijtbare (wettelijk omschreven veiligheids–)handelingen/naleving betreft. Kernenergie kent een collectieve verzekering die gebaseerd is op het bij verzekeringsmaatschappijen gebruikelijke actuariaat.

Waar het om gaat is dat de omvang van een kernincident buitensporig wordt overdreven, zoals bij het Fukushima–ongeluk blijkens de WHO- en UNSCEAR-rapporten. Deze overdrijving wordt aangewakkerd door de door de milieubeweging aangeprate emotie en desinformatie over stralingsrisico. Het gevolg van deze georkestreerde paniekzaaierij is nodeloos maatschappelijke onrust, nodeloos kostenverslindende maatregelen, onnoemelijk menselijk leed en doden door al even nodeloze stress.

Het doel van de milieubeweging is immers niet het welzijn van de burger, maar een voorbedachte opzet ter borging van haar financiële en politieke status. De milieubeweging spant zich bijvoorbeeld niet in om bewoning op vulkaanhellingen tegen te gaan. Dit is commercieel geen Poster Child.

Het is onbillijk en onredelijk te verlangen dat de industrie, zoals kernenergie, zich verzekert tegen een dergelijke onberekenbare angst die met de dag kan veranderen. Geen producent van stoepranden zal zich verzekeren tegen letselschade wanneer iemand ongelukkig over een stoeprand struikelt en in een rolstoel belandt.

Het is daarom van cruciaal belang om onderscheid te maken tussen redelijke actuariaat en redeloze angst en moedwillig misleidend afgewentelde kosten op de verkeerde partij. Het is een (politieke) keuze om dit wel te doen, maar niemand kan dan ontkennen dat dergelijke nodeloze kosten redelijkerwijs ook voor rekening moeten komen van de kiezer. De uiteindelijke aansprakelijkheid in het specifieke geval van kernincidenten moet echter feitelijk voor dat deel voor rekening van de milieubeweging komen als verantwoordelijke voor verspreiding van gebleken onterechte angst. De staat, en dus de kiezer, kan er ook voor kiezen om zich niet de wet te laten voorschrijven door de milieubeweging en daardoor miljarden kosten op voorhand vermijden met koopkrachtverbetering in het vooruitzicht.

Wat investeerders in kernenergie wel afschrikt is de politieke onzekerheid hierover, de lage elektriciteitsprijzen door planeconomisch afgedwongen onverkoopbare overschotten uit wind en zon, en de door subsidies verziekte energiemarkt door het achterhaalde Europese klimaatbeleid dat op navolging van de Al Gore–doctrine berust.

Ter toelichting, 95% van de investeringskosten in kerncentrales (kapitaallasten dus) komen voort uit veiligheid. De kosten per kWh zullen dus veruit door de kapitaalrente beïnvloed worden en nauwelijks door de kosten van de op actuariaat berustende verzekering, winning en afvalverwerking. Dankzij de vermogensdichtheid blijft kernenergie desondanks de goedkoopste van alle vormen van elektriciteitsopwekking.

Het argument van de onverzekerbaarheid van maatschappelijke kosten blijkt dus een drogreden. De beste verzekering hiertegen is het niet langer serieus nemen van de milieubeweging in dezen.

Hierbij ter aanvulling lezenswaardig:

- Elektriciteit uit kernenergie is toch goedkoper.

- Thoriumreactor krijgt nieuwe kans.

- Thorium, de ideale kernbrandstof.

Concluderend, de nodeloze menselijke en economische schade bij kernincidenten is de schuld van de milieubeweging. Zij zal dan ook voor de boete moeten opdraaien vanwege de vervuiling door desinformatie die zij uitstoot. De vervuiler betaalt. Dostojevski heeft niets aan actualiteit ingeboet met zijn Schuld en Boete.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.