Schottelslet

“Kom jij uit Limburg?! Hoor je niks meer van!”
En dan draai ik het riedeltje weer af. Zo’n riedeltje dat alle allochtonen afdraaien als er gevraagd wordt naar hun afkomst.
“Ja, uit Venlo. Noord-Limburg. Maar mijn ouders spraken geen dialect, dat hielp wel. Nou ja, op de scouting hoorde ik er daardoor natuurlijk niet echt bij. Ik deed dan mijn uiterste best om ook in het dialect te spreken. Eer ik een hele zin bijelkaar gesprokkeld had, hingen de andere kinderen alweer in de touwbrug. Zeer traumatisch", grap ik dan. "En daarnaast heb ik op mijn theateropleiding natuurlijk de nodige spraaklessen gevolgd.”
“Zeg eens iets in het Limburgs!”
“Schôttelslet”, zeg ik dan altijd. Wat vaatdoek betekent. “Meer, meer!”, wordt er meestal geroepen. Ik vervolg mijn show: “Schôttelslet is 'n dûkske waomei ’t aanrech én de goètstein waere schoèn gemak.”
Heb ik uit mijn hoofd geleerd. En ze smullen ervan, de noorderlingen.
Nee, je hoort het niet meer aan me. Als ik in Amsterdam ben dan praat ik zeer netjes. Redelijk accentloos durf ik wel te zeggen. Het enige dat verandert, zodra ik in de trein naar het zuiden stap, is de zachte ‘g’. De rest blijft hetzelfde. Maar mijn Limburgse hart begint dan wel sneller te kloppen. En daar ben ik trots op.