Sarrazin kaltstellen, Deutschland abschaffen
Thilo Sarrazin Was het onhandigheid? Een publiciteitsstunt? Hoe het ook zij, door de woorden genen en Joden in één zin te noemen tekende Thilo Sarrazin, vooraanstaand Duits sociaaldemocraat, zijn maatschappelijke doodvonnis en kon hij door het establishment worden weggezet als een eigentijdse Dr. Mengele. Er werd een procedure in gang gezet om hem uit zijn partij, de SPD, te gooien en onder zware druk moest hij zijn functie als bestuurder van de Duitse centrale bank opgeven. Als boodschapper van het slechte nieuws - de multiculturele catastrofe die zich in Duitsland onmiskenbaar aftekent - moest Sarrazin worden kaltgestellt. Maar ondertussen rolde wel zijn kloeke studie Deutschland schafft sich ab, waarin die onheilsboodschap breed wordt uitgemeten, in ongekende oplagen van de persen. Het boek kwam in augustus uit, was meteen uitverkocht en vervolgens niet aan te slepen. Binnen een paar weken waren al 650 duizend exemplaren verkocht. In oktober schoot de teller door de grens van 1 miljoen exemplaren, en het einde lijkt nog niet in zicht.
Het afserveren van Sarrazin heeft bepaald niet geholpen om het debat over de multiculturele samenleving bij onze oosterburen de kop in te drukken. Integendeel, sinds het verschijnen van dat boek lijkt de geest uit de fles en buitelen vooraanstaande politici en opinieleiders over elkaar heen. Zelfs de doorgaans voorzichtig opererende bondskanselier Angela Merkel liet zich niet onbetuigd. Na eindeloos wachten plofte enige weken geleden het boek van Sarrazin bij mij op de deurmat. Het lezen was in het begin wel even doorbijten. Met Duitse Gründlichkeit voert Sarrazin ons door eindeloze beschouwingen, doorspekt met cijfers, over demografie, arbeidsmarkt, onderwijs et cetera. En dan vooral de gevolgen die de massa-immigratie uit Turkije en andere derde-wereldlanden op deze terreinen in Duitsland heeft. Terzijde: de gewraakte uitspraak die Sarrazin de kop kostte speelt overigens geen rol in het betoog van Sarrazin. Dus daarom hoeft de potentiële lezer het boek niet te mijden. Veel parallellen natuurlijk met de Nederlandse situatie, maar er is wel één belangrijk verschil: de autochtone bevolking in Duitsland krimpt in een razend tempo. Met een geboortecijfer van 1,4 kinderen per vrouw, zo valt gemakkelijk uit te rekenen, produceert de huidige generatie een volgende generatie die slechts 0,7 maal zo groot is, en de daaropvolgende generatie zal nog slechts half zo groot zijn als de huidige generatie.
In Nederland zal het met de toekomstige krimp van de autochtone bevolking volgens het CBS niet zo'n vaart lopen. Trekken we van de totale bevolking het aantal niet-westerse allochtonen af, dan komen we nu uit op ruim 14,5 miljoen, en in 2050 op een krappe 14,5 miljoen. Dat zijn dan autochtonen en westerse allochtonen bij elkaar.
Het is wel even doorzetten bij het lezen van die eerste hoofdstukken in Deutschland schafft sich ab en ik moet bekennen dat ik hier en daar ook stukken heb overgeslagen. Boeiender vond ik het worden in de laatste drie hoofdstukken. En de lezer die opziet tegen die totaliteit van ruim 450 paginas, zou ik aanraden om zich tot die laatste hoofdstukken te beperken. Hierin tal van praktijkvoorbeelden uit onder andere de Berlijnse wijk Neukölln, ruim 300 duizend inwoners, ook wel aangeduid als de grootste Turkse stad buiten Turkije. We krijgen te zien hoe het toegaat in de beruchte Parrallelgesellschaften (mono-etnische enclaves, met een hoog gehalte aan uitkeringstrekkers). Als er niets gebeurt staan deze volgens Sarrazin model voor het Duitsland van de toekomst.
En hoe dat Duitsland er dan uit zou kunnen zien schetst de schrijver in het laatste hoofdstuk, in een apocalyptisch toekomstscenario. Is het nog mogelijk om het onheil af te wenden? Sarrazin denkt van wel. Maar dan moet het roer wel helemaal om. En er is haast bij. De aangrijpingspunten voor het beleid liggen voor de hand: demografie, sociale zekerheid, integratie, onderwijs. Duitsers moeten meer kinderen krijgen. Beperking van de immigratie van kanslozen, vooral door meer eisen te stellen aan de economische zelfredzaamheid bij gezinsvorming en hereniging. De verloedering van het onderwijs aan migrantenkinderen moet een halt worden toegeroepen, onder meer door zware financiële sancties bij leerplichtontduiking.
Het gaat hier niet om een ver-van-mijn-bed-show. Nederland heeft namelijk zijn immigratiebeleid uitbesteed aan Brussel. Wij hebben er praktisch niks meer over te zeggen, zoals pijnlijk duidelijk werd in de aanloop naar de kabinetsformatie. Met dank aan Jan Peter Balkenende, die ons de Europese Grondwet in vrijwel ongewijzigde vorm door de strot duwde en daarmee de zeggenschap over ons immigratiebeleid door het afvoerputje spoelde. Alles wat nu in Duitsland, het machtigste lid van de Europese Unie, gebeurt op het gebied van immigratie en integratie is daarom ook voor ons van cruciaal belang. Sarrazin heeft het debat in Duitsland in beweging gezet en het is nu zaak om de verdere ontwikkelingen bij de oosterburen scherp in de gaten te houden.
