Ruim een derde van de vluchtelingen zijn kinderen
Stel je woont in een vluchtelingenkamp ergens in het Midden-Oosten of Afrika.
Je hebt geen uitzicht op een beter leven. Je wil graag naar een welvarender deel van de wereld, zoals Europa, maar je hebt de mogelijkheden gewoon niet.
Dan hoor je van anderen dat het gemakkelijker is voor kinderen om asiel aan te vragen en te krijgen. Jij hebt een kind, misschien wel twee of drie. Je zult ze moeten missen als je ze op avontuur stuurt, maar zij (en jij) krijgen daar mogelijk een mooiere toekomst voor terug. Wat zou jij doen?
Het antwoord van veel van dit soort mensen is, duidelijk: 'Ik zou ze vandaag nog op pad sturen!'
,,Er zijn drie keer zoveel (onbegeleide kinderen) als vorig jaar en onze medewerkers zeggen dat die kinderen steeds jonger worden”, zei een woordvoerder van de Britse organisatie [Save the Children]. De ontwikkeling zou worden veroorzaakt door de ,,toenemende wanhoop” van mensen in vluchtelingenkampen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.
Het trieste hiervan is dat je het ze eigenlijk niet eens kunt kwalijk nemen. Probeer maar eens een tijdje te leven in een vluchtelingenkamp. Over het algemeen is dat bepaald geen prettige affaire. Daarom is het helemaal niet zo gek dat ze het risico dan maar nemen om hun kinderen vooruit te sturen.
Dat gezegd hebbende betekent dit natuurlijk niet dat Europa daarom maar akkoord moet gaan met deze gang van zaken. Er is een limiet aan het aantal mensen dat we kunnen opnemen, zeker nu elke Europese staat een welvaartsstaat is. Soms moeten we dus mensen terugsturen, ja, ook als we dat eigenlijk heel sneu voor ze vinden.
