Roken? Reclame moet kunnen!

Iedere avond zien we in de reclameblokken op prime time eindeloze hordes consumenten voorbij komen die het samen enorm naar hun zin hebben. Die collectieve stemming is mogelijk gemaakt door de adverteerder, onveranderlijk een fabrikant van een alcoholhoudend product. Merk X maakt dit mogelijk, is de boodschap die je oppikt. Rockbottom line van iedere commercial is onveranderlijk dezelfde: zonder alcohol geen gezelligheid, respectievelijk geen kick. Wat mij betreft prima, dit soort boodschappen, die inherent zijn aan de vrije markt economie. Zo zal je me ook niet horen over de reclame- en promotiecampagnes voor cafeïnehoudende dranken. In principe net zo verslavend, maar ook net zo geïntegreerd in het dagelijks leven als alcohol.

Toch vraag ik me weleens af als ik in de supermarkt kom of het wel oké is als een duidelijk minderjarige jongen met een flink aantal energydrinks het pand verlaat. In feite is op vrij willekeurige wijze een aantal drugs gelegitimeerd door de overheid. De producenten en de dealers van deze producten mogen hun waar in alle vrijheid aanprijzen en verkopen. Voor bepaalde andere drugs gelden andere regels. Zo mag tabak helemaal niet worden aangeprezen en is het gebruik gebonden aan strenge voorwaarden. De meest bizarre is, dat je niet meer mag roken in een café. En dat is toch bij uitstek de plaats waar je naar toe gaat om die andere drug, alcohol, te gebruiken. Hoezo helderheid en eenduidigheid in regelgeving.

Als we boven de 16 jaar oud en wijs genoeg zijn om zelf onze verantwoordelijkheid te nemen wat betreft alcoholgebruik, waarom geldt dat dan niet voor tabak? Oké, meeroken is ongezond en roken stinkt. Nou, dat lossen we samen als volwassen mensen onder elkaar dan wel op lijkt me. Want laten we niet vergeten dat de sigaret -en ook de sigaar- een minstens net zo belangrijke sociale functie heeft als alcohol en cafeïne. Hiervoor verwijs ik graag naar het standaardwerk ‘Cigarettes are sublime’ van Richard Klein, die de sigaret op verrassende wijze in zijn historische, sociale en culturele context plaatst. Er is wat gerookt in de twintigste eeuw - en niet door de minsten: van Albert Einstein, Franklin Delano Roosevelt, Bertrand Russell, tot Winston Churchill, John F. Kennedy, Pablo Picasso, Jean Paul Sartre en Simone de Beauvoir. They can’t have been all that wrong En dat terwijl we nu leven in een wereld waarin het shagje van stripfiguur Lucky Luke is weggeretoucheerd, zowel uit de tekenfilms als uit de stripboeken. Het wachten is op een pijploze kapitein Haddock en een verbod op de films van Humphrey Bogart.

Dit is geen gezonde ontwikkeling. Daarom doe ik, als tevreden ex-roker, hierbij een oproep aan onze nationale overheid en aan onze regelgevers in Brussel om consequent te zijn. Dus: op ieder pak koffie, iedere fles Cola en iedere energydrink de welbekende waarschuwing op de verpakking: geniet, maar drink met mate. En welkom terug Marlboro Man, Samson en Belinda! Laat ons weer leven in de wereld van Peter Stuyvesant.